“อือ”
ฉันขานรับสิ่งที่คีตาตอบกลับมาในลำคอสั้น ๆ ไม่ต่อปากต่อคำและไม่ถามหาเหตุผลอะไรมากความให้เขาต้องรำคาญใจ ปล่อยให้เขาเป่าผมให้ฉันเงียบ ๆ
การกระทำของอีกฝ่ายที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจและไม่คิดจะหาคำตอบ ฉันไม่สนว่าคีตาจะทำอะไรกับตัวเองเพราะเรื่องเดียวที่ใส่ใจคือเรื่องของราชา
อดทนไปเถอะ...วันไหนที่เขาเบื่อแล้วเจอคนที่ถูกใจก็ปล่อยฉันไปเอง
“อะไรคืออือ” เสียงทุ้มถามกลับพร้อมกับปิดไดร์ในมือ คำถามที่ออกมาฉันรู้ได้ทันทีว่ากำลังโดนเขาหาเรื่อง
“ก็รับทราบไง...เสร็จแล้วใช่มั้ย” ถามจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง สายตามองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก
ผิวกายขาวช่วงต้นคอและเนินอกเต็มไปด้วยรอยแดงจากฝีมือของคีตา มันเยอะมากขนาดที่ว่าแค่ฉันมองแบบผ่าน ๆ ยังเห็นมันได้ชัดเจนเลย แล้วเวลานี้ถ้าเดินออกไปจะเจอใครหรือเปล่า?
“อือ เดี๋ยวไปนอนห้องอื่นก่อน...ห้องนี้แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาด” สิ่งที่คีตาพูดทำให้ฉันใช้สายตามองผ่า
