ในคืนเดียวกัน เวลา 23.45 น.
จ้องมอง....
ดวงตากลมลอบมองไปทางผู้ชายที่นั่งอยู่โซฟามุมห้องเป็นระยะไม่ให้คีตาได้รู้ตัว สองมือวางกุมทับประกบกันไว้บนอกพยายามข่มหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองให้อยู่ในสภาวะสงบ พยายามหันสายตามองไปทางอื่นหรือจะปิดตาลงมันก็ช่างยากอยู่ดี
ในห้องที่ไม่คุ้นชินแล้วยังได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวของผู้ชายผู้เป็นเจ้าของห้องลอยคละคลุ้งในอากาศ ทำลายความสงบในใจไม่หยุด ปกติตัวเองไม่ใช่คนจมูกดีอะไรแต่ทำไมเวลานี้กลับรับรู้กลิ่นของเขาได้ดีเลิศจนน่ารำคาญใจ
การนอนอย่างมีสติเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์คืนแรกมันช่างยากลำบากเหลือเกิน พยายามข่มตาหลับลงแล้วนอนให้หลับโดยไร้ความกังวลแต่ในใจมันไม่ยอมเป็นไปตามที่ต้องการ
ถึงแม้ว่าหลังจากที่โดนบังคับให้จูบคีตาจะไม่ได้ทำอะไรฉันเลยก็ตาม เขาปล่อยให้ฉันไปจัดการตัวเองและไม่พูดหาเรื่องอะไรอีก เราต่างคนต่างอยู่แม้จะอยู่ใกล้กันในระยะไม่ถึง 100 เมตร นี่น่าจะเป็นครั้งแรก
