“นั่นไง ผมเดาถูก ผมขี้เกียจเล่นบทสามีเถื่อนจับคุณโยนใส่รถ แต่ถ้าคุณยังไม่เลิกคิดถึงพี่หมอเมฆของคุณก็ไม่แน่”คราวนี้ตฤณส่งสายตาดุผิดกับเมื่อครู่ ไม่มีวี่แววอาทรหรือล้อเล่นชนิดที่ไอรดาเห็นเข้าแล้วผงะไปทันที
“อย่ามองฉันแบบนี้สิ”
“ไม่ได้ขู่นะ ถ้าไม่อยากเห็นผมเถื่อน ก็ช่วยเตือนสติตัวเองด้วยว่ามีผมเป็นสามีแล้ว...”
ไอรดากลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ “แล้วฉันเต็มใจหรือไงล่ะ นายยัดเยียดต่างหาก”
“ถ้าคุณไม่ขึ้นมาเขย่าขย่มบนตัวผมก่อนเพราะคิดว่าผมเป็นม้าตัวโปรดของคุณ มันก็ไม่เกิดเรื่องหรอก แต่เกิดขึ้นแล้ว คุณก็ต้องรับผิดชอบ” เขาไหวไหล่ขณะที่เหยียบคันเร่ง ดวงตาเปล่งประกายวิบวับ
ไอรดามองทางแล้วหันไปมองหน้าเขา“นั่นไม่ใช่ทางกลับบ้านฉัน”
“คิดว่าผมตามมาถึงนี่เพื่อมาทำหน้าที่คนขับรถพาคุณไปส่งบ้านอย่างปลอดภัยอย่างนั้นสิ ถ้าคิดแบบนี้ คุณก็คิดบวกกับผมเรื่องแบบนี้มากไปหน่อย ผมว่าเราไปทำอะไรสนุกๆ กันสักสามสี่รอ
