เอี๊ยด...
เสียงรถคันสวยถูกขับเข้าไปจอดยังที่จอดชั้นวีไอพี โดยตลอดทางภายในรถหรูก็เต็มไปด้วยความเงียบงัน ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ ของสองคนที่นั่งอยู่ กระทั่งรถได้จอดลง ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขอบคุณไปยังรุ่นพี่ตัวสูง
"ขอบคุณนะคะ" ทว่า...
"เดี๋ยวก่อนสิ..."
"...หิวหรือเปล่า"
"..." มีนาก็นิ่งหันไปมองหน้าคนที่เรียกตัวเองไว้
"ถ้าเราหิว..."
"ไม่ค่ะ มีนาไม่หิว" เรียวปากบางสวนกลับเสียงเรียบพลางทำท่าจะเดินลงจากรถไปอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องชะงักไปกับมือหนาที่เคลื่อนเข้ามาจับเรียวแขนเล็กของเธอไว้
"เราโกรธพี่เหรอ"
"เปล่านี่คะ"
"พี่ไม่ใช่เด็กอนุบาล..." โซ่มองหน้าเอ่ยบอกลูกสาวเพื่อนสนิทแม่เสียงนิ่งต้องการให้อีกคนรู้ว่าเขารู้ว่าหญิงสาวกำลังมีท่าทียังไง มีนาที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบ
"...เรื่องที่พี่รดาบอก มันไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้นจริง ๆ"
"ค่ะ มีนารู้"
"แล้วทำไมเรา..."
"
