หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
"ฟู่วว วันนี้แล้วสินะ" เสียงฉันเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นขณะที่ยืนส่องกระจกมองดูตัวเองในชุดไพรเวตที่จะใส่ไปเรียนวันแรกในวันนี้ หลังจากที่ดำเนินเรื่องเอกสารทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว
ตื่นเต้นจัง...
มันรู้สึกตื่นเต้นกว่าตอนที่เปิดเทอมวันแรกในประเทศไทยซะอีก เพราะที่ประเทศไทย ฉันยังมีเพื่อนที่รู้จักกันมาก่อนแล้วบ้าง แต่ที่นี่...ฉันไม่รู้จักใครเลย มันเหมือนเป็นการเริ่มใหม่จริง ๆ การเริ่มใหม่...ที่ไม่เหมือนเริ่มใหม่อยู่อย่างหนึ่ง
ครืดดด ~
ข้อความ
โซ่ : เสร็จหรือยัง
โซ่ : พี่รออยู่หน้าห้อง
ทั้งที่เขาคือเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องมาเริ่มใหม่ทุกอย่างที่นี่แท้ ๆ แต่มันน่าตลกที่ว่า คนที่เป็นเหตุผลกลับตามติดฉันแจซะยิ่งกว่าอะไรดี! แต่ช่างเถอะ ทำไงได้กันล่ะ เพราะถึงฉันพูดหรือเอ่ยห้ามอะไร ถ้าพี่โซ่จะไม่ทำ พี่เขาก็จะหน้ามึนไม่ทำอยู่อย่างนั้น อย่างเช่นตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่เขามักจะใช
