Ep.8 ฤทธิ์ของสมิง
1005 คำ
เช้าวันต่อมา
-มหาวิทยาลัยเอกชน-
"กูปวดหัวกับน้องโนตมมากดูท่าทางจะชอบมึงจริงๆนะน่ะ" โคพูดขึ้นกลางห้องเรียนในขณะที่สิงหาไม่สนใจใดๆ
"น่ารำคาญฉิบหายตามกูอยู่ได้" ผมเลื่อน IG ส่องสาวต่างคณะไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้สนใจเด็กแรดนั่นเท่าไร พอพักเที่ยงพวกผมก็มานั่งใต้ตึกคณะที่เดิม
"เมื่อไหร่ไอ้ไนท์มันจะมาเรียนตรงเวลาสักวันวะ ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาเลย" เสียงบ่นของโคที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่
"พี่สิงหาแอมเอาซาลาเปามาฝากค่ะ" เสียงหวานเอ่ยแจ้วตรงเข้ามาวางซาลาเปาตรงหน้าโต๊ะที่สิงหานั่งอยู่
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" ผมส่งยิ้มให้น้องแอมที่เรียนคณะคอมพิวเตอร์ เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยอ่อนช้อยตรงสเปกในฝันเลย
"พี่สิงหาปากหวานตลอดเลย"
"เคยลองชิมแล้วเหรอถึงรู้''
"ไอ้ห่า! ฮ่าๆ" โคแซวขึ้นเพื่อกลบความเหนียมอายของสาวเรียบร้อยที่ยืนบิดหมุนตัวไปมา
มุมเสาที่อยู่ไม่ไกลมีสามสาวที่ยืนแอบมองโต๊ะของสิงหาอยู่
"คนเขากินข้าวเที่ยงแล้วยังเสือกเอาซาลาเปาไปให้อีก" ฉันที่แอบมองพี่สิงหาก็เห็นภาพที่บาดตาจนได้
"สรุปว่าที่ลากฉันมาเพื่อมาดูผู้ชายเนี่ยนะ" กิงโกะบ่นพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
"เออ ก็ฉันไม่มีเพื่อนมีแต่พวกเธอนี่แหละ ขอให้มาส่งแค่นิดหน่อยทำเป็นบ่น" ฉันหันไปตวาดใส่กิงโกะ
"ดูท่าทางเหมือนจะมีใจให้กันเลยทั้งสองคนมองตาหวานเยิ้มเชียว'' เมยาพูดแทรกขึ้นยิ่งทำให้สมิงโกรธเคืองหนักไปอีก
"ก็ช่างเขาสิ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยทำไมต้องไปหึงเขาด้วย" กิงโกะพูดจบก็เดินแยกตัวออกไปทันทีโดยทิ้งให้สมิงกำหมัดแน่นเฝ้ามองตรงเสาพร้อมกับเมยาที่หน้าตาใสซื่อยืนอยู่เป็นเพื่อน
ตึก คอมพิวเตอร์เว็บ
"ว้าย!!"
"ขอโทษทีนะพอดีว่าหลงทาง"
"ไม่เป็นไร"
"เดี๋ยว!!"
หลังจากนั้นสมิงก็แอบเดินตามสาวสวยเพื่อไปตึกคณะที่เธอเรียนอยู่แล้วเดินชนกระแทกจนเธอต้องร้องเจ็บ
"เลิกยุ่งกับพี่สิงหาคิดเท่าไหร่?" ฉันเชิดหน้าเดินมาถามอย่างตรงๆ ก็ดูไม่ค่อยสวยเท่าไรหรอก หน้าก็ไม่แต่งซีดอย่างกับผีจีน
"อะไรของเธอ"
"ฉันถามว่าเลิกยุ่งกับพี่สิงหาเธอจะเอาเงินเท่าไหร่"
"ปัญญาอ่อนหรือเปล่า"
"มึงสิปัญญาอ่อน"
ผลึก! อัก
สมิงคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ผลักไหล่ของแอมจนกระเด็นติดกำแพง
"สมิง!!" กิงโกะที่รู้เรื่องจากเมยารีบเข้ามาห้ามปรามทันทีพร้อมกับลากสมิงออกไป
ตึก ภาษาญี่ปุ่น
"ทำไมต้องมาห้ามด้วยน่าจะตบสักทีปากดีนัก!" ฉันโวยวายลั่นเมื่อมาถึงห้องเรียน ซัดกระเป๋าหลุยส์ราคาแพงลงที่โต๊ะอย่างแรง
"ทำแบบนี้จะยิ่งแย่นะถ้าเกิดว่ามันไปฟ้องพี่สิงหาของเธอขึ้นมาล่ะ" กิงโกะที่ลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามจ้องมองสมิงแล้วเตือนสติ
"ฉันทนไม่ไหวนี่นาที่พี่สิงหาส่งสายตาหวานให้มัน"
"ไม่ไหวก็ต้องทนเธอไม่ได้เป็นแฟนกับพี่สิงหานะ"
คำพูดของกิงโกะทำให้สมิงลดความโกรธเคืองลงได้นิดหน่อย เธอนั่งกอดอกหน้ามุ่ยตลอดวิชาที่เรียน
ตึก วิศวะ
"พี่สิงหาขาาาา" แทบเกือบทุกเย็นฉันต้องแวะมาหาพี่สิงหาเพื่อเจอหน้าเขา
"มาก็ดี กูคิดอยู่ว่าจะไปตามตัวมึงที่ไหน" ทันทีที่เสียงแหลมเอ่ยขึ้นผมก็รู้ว่าเป็นเด็กแรดคนนั้นเลยรีบเดินจ้ำอ้าวตรงดิ่งไปหา
"คิดถึงหนูเหรอคะ"
"คิดถึงส้นตีนสิ!"
"ใจร้ายอีกแล้ว ชิ อิอิ"
หมับ!
"อะ โอ๊ยยยย" ฉันร้องเจ็บลั่นเมื่อพี่สิงหาจับต้นแขนแล้วกระชากขึ้น เขาบีบแรงจนรู้สึกถึงความเจ็บปวด
"มึงมีสิทธิ์อะไรไปยุ่งกับผู้หญิงของกู" ผมทนไม่ไหวอีกแล้วเพราะมันชักจะล้ำเส้นเกินไป
"มันฟ้องพี่เหรอคะ" จริงอย่างที่กิงโกะพูดมันมาบอกพี่สิงหาเรื่องที่ฉันไปรังแกมัน
"เออ!!! มึงมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกูแล้วจำเอาไว้เลยนะว่ากูไม่ได้ชอบผู้หญิงอย่างมึง"
ทันทีที่พูดจบสิงหาก็เหวี่ยงร่างของสมิงจนเซแทบล้ม ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี
หน้าตึก
"ฮื้อออ คนบ้า! บ้าที่สุด รุนแรงไปแล้ว" ฉันเหมือนคนอ่อนล้ามาก อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มจึงนั่งพักที่บันไดทางขึ้นของตึกคณะ แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้อง" เสียงละมุนนุ่มเอ่ยถามสมิงจนเธอปาดน้ำตาแล้วเงยหน้ามอง
เเปะ
ทันทีที่ได้สบตาสมิงรีบเปิดกระเป๋าคว้าเครื่องสำอางมาแต่งเติมหน้าทันที
"น้องทำอะไรอะครับ''
"หนูร้องไห้จนเครื่องสำอางหลุด พอพี่คนหล่อมาถามหนูเลยต้องรีบเติมแป้งค่ะเดี๋ยวไม่สวย"
"ฮ่าๆๆ"
เสียงหัวเราะลั่นเมื่อคนทักจ้องมองสมิงที่จริงจังกับการแต่งหน้าแล้วหยุดร้องไห้อย่างกะทันหัน
"ไอ้ไนท์! อย่าไปยุ่งกับมันนะ แม่งโคตรน่ารำคาญ" ผมกำลังจะเดินกลับบ้านเจอไอ้ไนท์พอดีแล้วเห็นว่าอยู่กับอีเด็กแรดคนนั้น
"มึงรู้จักเหรอ?" ไนท์ถามสิงหาทันที
"เออ ตามตื้อกูอยู่ได้แล้ววันนี้ยังไปทำร้ายน้องแอมอีก" ผมยังหงุดหงิดไม่หายยืนเท้าเอวมองมันที่ถือแป้งพับอยู่ และดวงตาแดงก่ำเหมือนคนเพิ่งร้องไห้ แต่ช่างเถอะ
"น่ารักดีออก" ไนท์ส่งยิ้มหวานให้สมิงที่เงยหน้ามองเขาอยู่เช่นกัน ตอนนี้บรรยากาศแน่นิ่งทันที
"...."
- ผู้เขียน
