“จะไปไหน” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นขนมลูกเลี้ยงตัวเองเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปล้างคราบน้ำเชื้อที่เปอะเปื้อนอยู่บนตัวออกจนสะอาด กำลังเดินผ่านเตียงที่ตัวเองนั่งอยู่ไปยังประตูห้องนอน เตรียมจะเปิดประตูออกเพื่อกลับห้องนอนของตน ขนมหวานจึงต้องหยุดเดินและหมุนตัวกลับมา
“กลับห้องค่ะ” เอ่ยตอบกลับมาไม่เต็มเสียงนัก เมื่อสีหน้าของพ่อเลี้ยงนั้นยังนิ่งขรึมเช่นเดิม ไม่รู้เขาจะหายโกรธเธอหรือยังหรือยังโกรธเธออยู่
ทำให้ขนมหวานเริ่มอึดอัดกับบรรยากาศในตอนนี้ อยากพาตัวเองออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนยิ่งอยากหนีไปให้เร็วสักเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อปีเตอร์เอ่ยประโยคนี้ออกมา
“ไม่ต้อง วันนี้เธอนอนที่นี่ ฉันไม่ไว้ใจเธอ กลัวเธอแอบหนีออกไปอีก” ใบหน้าของขนมหวานชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที กับพูดประชดของปีเตอร์
เธอถูกตีจนระบมช้ำไปทั้งก้นขนาดนี้หากเธอยังกล้าหนีออกไปอีกก็คงจะเกินไปเสีย
