ร่างสูงใหญ่ที่แอบซ่อนอยู่หลังประตูในทีแรกก้าวออกมาเผยสูงใหญ่กำยำที่ซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงินเข้ม กางเกงยีนสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มกว้างกระทับอยู่บนนั้น ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วเข้มทอประกายอบอุ่น เสียงทุ้มเอ่ยอ่อนโยน
“ พี่ชายอยู่นี่ไงคะ น้องเล็ก ” อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบอบบางวิ่งเข้าหาเขาในทันทีก่อนโถมตัวเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่เสียแนบแน่น
“ พี่ชายขา น้องเล็กคิดถึงพี่ชายที่สุดในโลก ” คร่ำครวญพลางร่ำไห้สะอึกสะอื้นราวจะขาดใจ เล่นเอาผู้หลักผู้ใหญ่ที่เห็นแอบยิ้มกันไม่ได้ ยกเว้นอยู่เพียงผู้เดียวคือ แม่ประนอม
ขณะแทนไทกำลังยกแขนกำยำหมายจะกอดตอบผู้เป็น “ น้องเล็ก ” ให้หายคิดถึง เสียงผู้เป็นแม่ก็เอ่ยปราม แม้ไม่ดังมาก แต่เขาได้ยินเต็มสองหู
“ แทนไท ! ” แม้แม่จะแค่เรียกชื่อ ไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็รู้ความหมายในน้ำเสียงนั้น
แขนทั
