เขายิ้มออกมาเมื่อได้ระลึกถึงวัยเยาว์ เป็นเด็กนี่ก็ดีเหมือนกัน คิดอยากทำอะไร พูดอะไร ก็ทำได้เลย ไม่ต้องระแวดระวังเหมือนผู้ใหญ่ ไม่ต้องคิดมากว่าอะไรมิเหมาะมิควร
“ คิดอะไรอยู่เหรอลูก ” เสียงของแม่ทำให้เขาสะดุ้งนิดหนึ่ง เพราะกำลังอยู่ในภวังค์ เขาหันไปยิ้มให้ขณะที่นางวางอาหารลงบนโต๊ะ
“ คิดถึงสมัยเด็ก ๆ น่ะแม่ เล่นกับน้องเล็กในบ้านหลังนั้น ลุงเทิดแกก็ช่างประดิดประดอย ทำบ้านน้อยเตียงน้อยได้น่ารักดี มีที่วางข้าวของ ถ้าหากแกมีโอกาสได้ร่ำเรียนสูง ๆ ผมว่าแกคงจะเป็นสถาปนิกหรือผู้รับเหมาเก่ง ๆ ได้เลย ”
“ แกไม่ไปไหนหรอก แกจงรักภักดีกับคุณท่านจะตาย ”
“ นั่นสิ คุณท่านมีเมตตา ใคร ๆ ก็รักและเทิดทูน ”
“ รวมถึงเราสองแม่ลูกด้วย ท่านเมตตาเรามาก หากจะว่าไปก็เหมือนจะมากกว่าคนอื่น ยิ่งท่านเมตตาเราเท่าไหร่ เราก็ควรจะสำนึกในบุญคุณและเจียมเนื้อเจียมตัวม
