เกือบสาย... คิริลอมยิ้มให้กับตัวเอง ขณะยืนกอดอกมองแม่เมียคนสวยด้วยสายตาหิวกระหายไม่รู้จักอิ่ม หลังจากสนุกจนลืมเวลากับเนื้อนวลบนเตียงอยู่นาน เขาก็รีบพาหล่อนตะบึ่งมายังที่ทำงาน แค่ห้านาทีก่อนจะถึงเวลาประชุม มันเฉียดฉิวมากแต่ก็ยังไม่สายเกินไป เขากำชับให้หล่อนนั่งรออยู่ภายในห้องทำงาน ส่วนตัวเองรีบไปเข้าห้องประชุมสำคัญที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ จนตอนนี้การประชุมสิ้นสุดลงและเขาก็รีบกระโจนกลับมาที่ห้องทำงาน
ภาพที่ได้เห็นทำให้เขารู้สึกหิวกระหายขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย เนื้อนวลเหมือนยาเสพติด ยิ่งดื่ม ยิ่งกินเขาก็ยิ่งลุ่มหลงและลืมไม่ได้
“นวล...”
คนที่เผลอนอนหลับค่อยๆปรือตาขึ้นมา และเมื่อเห็นคนเรียกชัดๆ ก็รีบผุดลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่น ก่อนจะยิ้มอย่างเอียงอาย
“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันเผลอหลับไป”
“ไม่แปลกหรอกน่า ไม่ต้องรู้สึกผิด เธอถูกฉันกวนทั้งคืน”
คำพูดของเขาทำให้ดวงหน้างามแดงก่ำ จำต้องก้มหน้าหลบสาย
