“ไม่เห็นต้องชะเง้อคอรอเลยนวล อีกประเดี๋ยวคุณคิลล์ก็เข้ามาตามเองนั่นแหละ”
เสียงแซวแผ่วเบาของเบลล่าทำให้คนที่กำลังชะเง้อมองไปที่ประตูห้องหน้าแดงก่ำ และก็รีบปฏิเสธพัลวัน
“ไม่ใช่... อย่างนั้นสักหน่อย ฉันไม่ได้รอใครนะพี่เบลล่า”
“อ๋อเหรอ... แล้วไอ้ที่มองประตูทุกสิบวินี่หมายความว่ายังไงเหรอ”
ยิ่งเห็นสายตารู้ทันของเบลล่า เนื้อนวลก็ยิ่งแก้มแดงก่ำ
“ฉัน... คือว่าฉัน...”
“ไม่ต้องปฏิเสธหรอกน่านวล พี่รู้นะว่านวลนะคิดยังไงกับคุณคิลล์”
“ไม่นะ ไม่ใช่นะพี่เบลล่าฉัน... ฉัน...”
หญิงสาวรีบค้านเสียงสั่นระริก แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เบลล่าหัวเราะออกมา
“สายตาของนวลยามมองคุณคิลล์มันเกินกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง...”
“ฉัน... ฉันไม่ได้ ไม่ได้รักคุณคิลล์”
“แน่ใจแค่ไหนที่พูด นวล...”
เบลล่าหรี่ตาแคบมองคู่สนทนาอย่างรู้ทัน และนั่นก็ทำให้คนที่โกหกไม่เป็นอย่างเนื้อนวลต้องยอมรับออกมาอย่างไร้ทางเลือก
“ฉัน... ฉันรักคุณ
