“ว่าไง? นายมีอะไรจะสารภาพกับฉันไหม” ใบหม่อนถามซ้ำ
(ไม่มี)
“นายจะไม่อธิบายอะไรหน่อยเหรอ”
(เรื่องไหน)
“เรื่องที่นายหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือล่อฆาตกรที่ฆ่าแฟนเก่านาย”
(…)
“ว่าไง”
(พรุ่งนี้ฉันจะไปรับ ค่อยคุยกัน)
“ไม่ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายแล้ว ฉันพอแล้วกับนาย”
(…มันไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โตแบบที่เธอคิดหรอก รอฉัน เดี๋ยวฉันเสร็จธุระแล้วฉันจะไปหา)
“ไม่ต้องมา ฉันไม่ต้อนรับนาย ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน ฉันจะลาออกจากมหาลัยบ้าๆ นี่” ใบหม่อนพูดอย่างเหลืออด
(ฉันจะให้เวลาเธอคิดไตร่ตรองก่อนแล้วกัน)
“…ไม่มีอะไรต้องไตร่ตรองแล้วกับคนอย่างนาย” ใบหม่อนพูดก่อนวางสายไป
เด็กสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง เธอไม่คิดเลยว่ามันจะหน่วงได้ถึงขนาดนี้ วิกเตอร์ไม่อธิบายอะไรกับเธอเลย
อย่างน้อยก็ควรจะบอกว่ามัน…ไม่ใช่เรื่องจริง…
แต่นี่เขาไม่ปฏิเสธอะไรเลย มันชัดเจน ชัดมาก
ใบหม่อนหลับตาลงช้าๆ น้ำตาใสๆ เริ
