“กินกันเถอะ” เปาโลเอ่ย ทุกคนนั่งประจำที่
“ขอบคุณนะครับ” เดม่อนหันไปกล่าวกับมาร่า แม่ของคาเทีย ภรรยาของเปาโล
“ลองทานดูนะคะ ว่าทานได้มั้ย”
“น่ากินมากครับ” ช่วงเวลาการทานอาหาร คาเทียเป็นฝ่ายนั่งเงียบๆ ปล่อยให้เดม่อน พ่อและแม่ของเธอสรวนเสเฮฮากัน
“คุณเอวาสบายดีมั้ยครับ”
“แม่สบายดีครับ”
“น่าเสียดายนะครับที่พวกเขาน่าจะมาด้วย”
“พ่อพาแม่กับน้องๆไปเที่ยวประเทศไทยนะครับ แม่อยากไปสักครั้ง แล้วเวลานี้ก็ลงตัวพอดิบพอดี แม่ฝากความคิดถึงมาให้ครับ และเมื่อมีโอกาสแม่จะต้องมาแน่นอนครับ”
“ทำไมนายถึงไม่ไปด้วยละ จะมาเป็นภาระเปลืองอาหารเปลืองน้ำที่นี่ทำไม” เดม่อนหลี่ตามองคาเทีย ที่พูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้ไมตรีจิตที่ดี
“สวัสดีครับ คุณเป็นใคร มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ผมไม่ยักกะเห็น...” เปาโลและมาร่าอมยิ้มอยู่เงียบๆ คาเทียเป็นลูกสาวที่เปาโลทั้งรักทั้งหวง แม้เขาจะเลี้ยงเธออย่างตามใจแต่ก็ไม่ทำให้คาเทียเสียเด็กเสี
