วันต่อมา
.
.
.
"หนูอิมลูก....ม๊ามาเยี่ยมหลานแล้ว" เสียงหยาดอรุณต้อนรับในเช้าวันใหม่ ทำอิมเมจต้องรีบลงบรรไดที่มีชาร์คช่วยประคองลงตามมา แม่บ้านกำลังช่วยกันถือข้าวของกระรุงกระรังเต็มมือ ตรงไปยังห้องครัว
"อย่าเล่นใหญ่ เดี๋ยวอิมหายใจไม่ออกพอดี" เสียงเข้มทักบอก เขารู้ว่าผู้เป็นแม่ย่อมดีใจ แต่หากไม่คลายอ้อมกอดออก ภรรยาสาวคงได้ขาดอากาศแน่
"ตาชาร์ค! พอเมียมีลูกนี่เปลี่ยนเป็นคนละคนเชียวนะ" มือเหี่ยวย่นตีแขนลูกชาย นึกขัดใจเวลาที่เธอกำลังมีความสุข แล้วลูกชายตัวดีชอบขัดเสมอ
"ไม่เป็นไรเลยพี่ชาร์ค....หนูก็คิดถึงม๊าจะแย่แล้ว" หยาดอรุณเปลี่ยนเป็นประคองร่างบาง พาไปนั่งที่โต๊ะอาหาร โดยที่สามีเธอเลื่อนเก้าอี้ออกให้
"ไม่ใจดีหน่อยหรอม๊า...เรื่องนี้เพราะม๊าเลยนะ"
"ต้องดีใจสิ ระดับม๊าแล้ว เออนี่...ม๊ามีของขวัญมาฝากอิมด้วย" ระหว่างที่กำลังรออาหารเช้ามาเสิร์ฟ หยาดอรุณหยิบซองสีน้ำตาลมาวางตรงหน้าให้อิมเมจ เธ
