“พ่อกับแม่ ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของหนู” หลังจากเสียงสั่นเครือของแม่จบลง มันก็เหมือนกับฟ้าฝ่าลงมากลางใจของฉันทันที ฉันไม่ได้โกรธที่ท่านไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉัน แต่ฉันเสียใจที่ไม่ได้เป็นลูกแท้ๆของท่านทั้งสอง
“แม่ พูดเล่นใช่ไหมจ้ะ” ฉันพยายามหาเสียงตัวเองอยู่นานก่อนจะถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันจะชัดแล้วก็ตาม
“หนูชื่อลินิน เป็นลูกคนเล็กของแม่ หนูเป็นฝาแฝดคนน้องของลิลิน เมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว ตอนนั้นหนูอายุได้แค่ห้าเดือน หนูถูกลักพาตัวไปในตอนกลางคืน กว่าทุกคนจะรู้เรื่องก็เช้าวันใหม่แล้ว พ่อกับแม่ออกตามหาหนูตลอดเป็นปีๆแต่สุดท้ายก็ไม่เจอจนพ่อกับแม่สิ้นหวัง คิดว่าหนูคงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว” คุณอารีย์เล่าออกมา แต่มันยิ่งทำให้ฉันช็อกเข้าไปอีก ฉันเป็นฝาแฝดกับลิลินอย่างนั้นหรอ
“ฝาแฝด” เสียงลิลินดังขึ้นเบาๆเหมือนกับย้ำสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้
“โดนลักพาตัว ใครครับ” แล้วคุณติณณภพก็ถามกลับ
