และสุดท้าย… ป้าช้อยก็ทำได้เพียงมองตามตาละห้อย เช่นเดียวกับลุงเข้มที่ชะเง้อส่งจำปาด้วยด้วยสายตาบอกความเสียดายอย่างเห็นได้ชัด
จำปาสังเกตเห็นว่าลุงเข้มพยายามเลียบๆ เคียงๆ เข้ามาใกล้หลายๆ ครั้ง แกคงอยากรู้ใจจะขาด ว่าหล่อนจะย้ายไปอยู่ที่ไหน? แต่จำปาก็แกล้งทำไม่รู้ไม่เห็น เมื่อตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะหนีไปให้พ้นจากชีวิตเดิมๆ เหล่านี้เสียที
ในสายตาของป้าช้อยที่มองมา จำปารู้ว่าแกกำลังก่นด่าและสาปแช่งหล่อนอยู่ในใจว่าเนรคุณ
แต่ถ้ามองในทางกลับกัน รายได้จากการขายตัวของหล่อนภายใยระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา ก็ทำให้ป้าช้อยลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้เช่นกัน
และยิ่งไปกว่านั้น จำปาเองก็ยอมพลีกายสังเวยกามให้กับลุงเข้มผู้เป็นสามีของป้าช้อยมาหลายต่อหลายครั้ง นั่นก็ควรจะเรียกได้ว่าเพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ? สำหรับการตอบแทนทุกๆ อย่างที่เรียกว่าเป็นบุญคุณต่อกัน รวมทั้งเรื่องที่ป้าช้อยคอยเป็นธุระเลี้ยงดูลูกให้ ในระหว่างที่
