ป้าช้อยสัพยอกให้กับสามีที่นอนแผ่หลา เพราะทุ่มเทเรี่ยวแรงไปกับจำปาจนไม่เหลือเผื่อมาให้แก
“จะคิดมากทำไม… สุดท้ายข้าก็กลับมาตายรังทุกที”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็มีหัวจิตหัวใจนะพี่เข้ม…จะไม่ให้คิดได้ยังไงล่ะ”
แกโพล่งออกมาอย่างอดไม่ได้ ผู้ชายคงไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงเจ็บปวดใจแค่ไหน เมื่อรู้ว่าผัวตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กับผู้หญิงอื่น
“มันก็ดีกว่าข้าออกไปหาเศษหาเลยนอกบ้านไม่ใช่หรือวะ อย่าทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่…”
“ฮึ…” ป้าช้อยสะบัดน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
“เอ็งจะคิดอะไรมากวะนังช้อย… ทีเอ็งมีผัวมาเป็นร้อยเป็นพันข้าก็ไม่เคยว่า แล้วทีข้าจะมีความสุขบ้างไม่เห็นเอ็งจะต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนถึงกับร้องไห้ฟูมฟายเหมือนใครตาย หัดทำใจกว้างเสียบ้างสิวะ”
ได้ยินประโยคนั้น คนที่นอนหันหน้าเข้าข้างฝา หันหลังให้สามี ก็ถึงกับนิ่งเงียบ น้ำตาตกอยู่ในอก เถียงอะไรไม่ออก
ป้าช้อยนึกในใจว่าถ้าแกสามารถย้อนเ
