“ไม่มี ‘แต่’ เลิกพูดเรื่องรถเถอะครับ มาพูดเรื่องเราดีกว่า… บอกผมมาตามตรงว่าคุณโกรธอะไร หลังจากวันนั้นคุณก็ไม่รับโทรศัพท์ผมเลย”
มีความเครียดเจืออยู่ในน้ำเสียงของเขา เพราะว่าภายหลังจากที่ภาคินชักชวนจำปาให้ไปใช้ชีวิตร่วมกัน หลังจากวันนั้นหล่อนก็เงียบหายไปเฉยๆ แถมยังทำตัวห่างเหินจนเขารู้สึกได้ เมื่อจำปาปฏิเสธที่จะพบเจอเขาเหมือนก่อน
“เกิดอะไรขึ้นครับจำปา”
ภาคินครุ่นคิดด้วยความสงสัย
จากนั้นเขาก็พยายามอ้อนวอนจนจำปาใจอ่อนยอมมากับเขาในตอนสายของวันเดียวกันนั้น ภายหลังเสร็จจากส่งลูกๆ ที่โรงเรียน
ภาคินพาจำปามาแวะที่ร้านกาแฟร้านเดิม ซึ่งเป็นร้านที่เคยมาด้วยกันแล้วครั้งหนึ่ง เขาสั่งกาแฟเย็นสำหรับตัวเอง และสั่งชามะนาวให้หล่อน
“ที่นี่ห้องน้ำสะอาด… คุณจะแวะมั้ย”
“ดีเหมือนกันค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ”
จำปาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อออกมาก็พบว่าภาคินรออยู่ในรถ
“ชามะนาวของคุณครับ…”
เขายื่นแก้วให้
