“ไม่มี ‘แต่’ เลิกพูดเรื่องรถเถอะครับ มาพูดเรื่องเราดีกว่า… บอกผมมาตามตรงว่าคุณโกรธอะไร หลังจากวันนั้นคุณก็ไม่รับโทรศัพท์ผมเลย” มีความเครียดเจืออยู่ในน้ำเสียงของเขา เพราะว่าภายหลังจากที่ภาคินชักชวนจำปาให้ไปใช้ชีวิตร่วมกัน หลังจากวันนั้นหล่อนก็เงียบหายไปเฉยๆ แถมยังทำตัวห่างเหินจนเขารู้สึกได้ เมื่อจำปาปฏิเสธที่จะพบเจอเขาเหมือนก่อน “เกิดอะไรขึ้นครับจำปา” ภาคินครุ่นคิดด้วยความสงสัย จากนั้นเขาก็พยายามอ้อนวอนจนจำปาใจอ่อนยอมมากับเขาในตอนสายของวันเดียวกันนั้น ภายหลังเสร็จจากส่งลูกๆ ที่โรงเรียน ภาคินพาจำปามาแวะที่ร้านกาแฟร้านเดิม ซึ่งเป็นร้านที่เคยมาด้วยกันแล้วครั้งหนึ่ง เขาสั่งกาแฟเย็นสำหรับตัวเอง และสั่งชามะนาวให้หล่อน “ที่นี่ห้องน้ำสะอาด… คุณจะแวะมั้ย” “ดีเหมือนกันค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ” จำปาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อออกมาก็พบว่าภาคินรออยู่ในรถ “ชามะนาวของคุณครับ…” เขายื่นแก้วให้