"วาดฝัน วาดฝัน!" แม่เรียกย้ำจนวาดฝันได้สติกลับมา
“จ้ะแม่”
“งั้นนั่งกับเพื่อนที่นี่นะ เดี๋ยวแม่ไปดูซุปก่อน”
“ค่ะ”
หลังจากแม่เดินออกไปวาดฝันก็เข้าไปถามคนตรงหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"นายมาทำไมเหรอ"
“ชุดนอนของเธอเหรอ? เหมือนชุดเด็กอนุบาล” เบสไม่ตอบคำถามแต่กลับถามกลับวาดฝันแทนเมื่อเห็นลายชุดนอนของเธอ
“ใช่ฉันชอบลายหมีนิ แม่ซื้อให้”
“บ้านเล็กดีนะ หายใจออกหรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดขณะหันมองไปรอบๆ
“ใครจะมีบ้านหลังใหญ่เท่านายแต่อยู่คนเดียวล่ะ”
“ฮึ! ขาเธอเป็นไงบ้าง?”
“ชวุ่ววว อย่าเสียงดัง!” วาดฝันนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเบสตรงโต๊ะอาหารขนาดเล็ก เธอรีบยกนิ้วมาเเนบปากเชิงว่าห้ามพูด
"คงโกหกแม่สินะ" เบสจ้องหน้า
“ไหนบอกว่าฉลาดไงทำไมต้องให้ติวหนังสือด้วย”
“ฉันก็โกหกแม่เธอ ที่จริง....มาฆ่าเธอต่างหาก! ยิ่งเธออยู่ฉันจะยิ่งอ่อนแอ เธอจะตกเป็นเครื่องต่อรองของคนอื่นอีกมากมาย” เบสพูดทุกอย่างออกมาราวกับเป็นเรื่อ
