หลายวันผ่านไปจนกระทั่งหลายสัปดาห์ต่อมา ทุกคนยังคงทำหน้าที่ตัวเองโดยที่แป๋วหยุดเที่ยวพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาเรียน
"ตอนนี้พี่หมอจะได้ไปทำงานที่โรงพยาบาลด้วยเหรอคะ" ฉันถามเพราะเขาเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า
"ใช่แล้วพอดีเป็นเหมือนกับการแลกเปลี่ยนให้หมอเอกชนกับรัฐบาลได้ประสานงานกันน่ะ"
"อ๋อ..ไปนานหรือเปล่าคะ"
"อบรมเกือบอาทิตย์และฉันก็คงจะได้ไปทำงานอยู่ที่สาขาในเมือง"
"นึกว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วสิอีก"
ตอนนี้ฉันคล้ายจะรู้สึกขาดเขาไม่ได้อีกแล้วล่ะเนื่องจากว่าในชีวิตก็มีเพียงแค่พี่หมอเท่านั้นที่คอยเป็นแสงสว่างนำทาง เมื่อเพื่อนก็ต่างมีหน้าที่แยกย้ายกันไปเรียนและเติบโต
"อย่าดื้อนะฉันบอกแล้วไงว่าจะอยู่ข้างเธอ" มือหนาของผมลูบที่ผมยาวสลวยยิ่งโตก็ยิ่งหน้าตาสะสวย "จะไปไหนทำอะไรรายงานฉันตลอดเวลาเข้าใจไหม"
"รับทราบแล้วค่ะ"
"ไปก่อนนะไว้เจอกัน"
"ค่ะ"
หลังจากนั้นฉันก็อยู่คนเดียวอย่างปกติวิดีโอคอลคุยกับ
