ขณะเดียวกัน ไดม่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ได้ยินบทสนทนาเข้าเต็มสองหู
เขาเดินเข้ามาเคียงข้างพายุ พร้อมกับพูดขึ้นเสียงเบา แต่น้ำเสียงเจือความคันปากอย่างปิดไม่มิด
“มึงเห็นยัง เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นั่นอ่ะ หน้าตาอย่างกับถ่ายจากหน้ามึงตอนเด็กมาแปะเป๊ะ ๆ เลยนะเว้ย”
พายุพยักหน้าเบา ๆ สายตายังจับจ้องไปที่ร่างเล็ก เดินดุ่ม ๆ ไปจ่ายเงิน
“เออ… กูเห็นแล้ว”
เอริคยักคิ้วให้เพื่อน
“ว่าไงล่ะ เห็นด้วยยัง? มึงจะบอกกูว่าไม่ใช่ได้เหรอ”
พายุเสียงนิ่งแต่แฝงความลังเล
“ลึก ๆ กูก็สงสัยแหละ แต่ติดอยู่ที่ประโยคนึงว่ะ…”
ไดม่อนเลิกคิ้ว ขยับเข้ามาใกล้
“ประโยคไหน?”
พายุตอบ
“เด็กคนนั้น…เรียกผู้ชายที่มาด้วยว่า ‘อาไท’ ว่ะ น้องแม่ต้องเรียกน้าสิ”
เอริคนิ่งคิดแว้บหนึ่ง ก่อนเบิกตากว้าง
“เอ้า! แล้วมึงเคยบอกกูใช่ไหมว่าทอฝันมีน้องชายคนเดียว ชื่อไท… ถ้าผู้ชายคนนั้นคือไท แล้วเด็กคนนั้นก็อาจจะเป็น…”
พายุรีบส่ายหน้า
“ไม่ ๆ คือ
