5 นาทีต่อมา
ภายในบ้าน บริเวณมุมเงียบ ๆ ที่มีโซฟาและโต๊ะวางของเล่น
พายุพยุงทอฝันมานั่งลงบนโซฟาอย่างเบามือ ก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งข้าง ๆ เด็กชายตัวน้อยที่กำลังเล่นตัวต่ออยู่เงียบ ๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นเงาของพายุบังแสง
ก่อนหน้านี้ไทกับน้ำหนึ่งได้อธิบายให้น้องอคินฟังแล้วว่าพายุคือพ่อที่แท้จริงของเขา
“คุณลุง…เอ๊ย ไม่ใช่สิ…คุณพ่อเหรอฮะ?”
พายุกระพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“ครับ ลุง…เป็นพ่อของอคินเอง”
น้องอคินกะพริบตา สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย และคำถามที่เด็กเล็กไม่สามารถหาคำตอบได้เอง
เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ แล้วถามช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่เด็กสามเกือบสี่ขวบพอจะทำได้
“พ่อ คือคนรักของหม่ามี้ใช่ไหมฮะ?”
พายุชะงักไปนิด ก่อนจะพยักหน้า
“ใช่ครับ…พ่อรักหม่ามี้มากเลย”
“งั้นทำไมพ่อถึงไม่อยู่กับหม่ามี้กับอคินล่ะฮะ?”
น้ำเสียงนั้นไม่ได้กล่าวโทษ แต่มันเต็มไปด้วยความสงสัยบริสุทธิ์ เด็กชายกำมื
