ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หลังจากถูกเนโกะลากไปเล่นน้ำจนเปียกโชก ทอฝันก็เดินกลับมาที่กลุ่มเพื่อนพร้อมผมเปียกชื้นกับผิวขาว ๆ ที่แดงเรื่อเพราะแดด พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ยังไม่จางหายจากริมฝีปาก
พายุลอบมองเธอเล็กน้อยก่อนรีบเบือนหน้าหนี ขณะที่เธอทิ้งตัวนั่งลงบนผ้าปูริมหาดข้างเปลนอนของหนุ่ม ๆ
“โอ๊ยย เหนื่อยเว้ย!” ทอฝันโอดครวญเบา ๆ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผม
เนโกะหัวเราะคิกคักก่อนจะโพล่งขึ้น
“แกเล่นน้ำอย่างกับโดนมนต์ดำ เรียกให้ขึ้นฝั่งก็ไม่ยอม!”
“แหงล่ะ! เธอลากฉันลงไปทั้งตัวอะ! จะไม่เล่นก็ไม่ได้แล้ว” ทอฝันย่นจมูกใส่เพื่อนสาว
ไดม่อนซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการล้างมือจากมาการอง ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“เออ คืนนี้กูจะจัดเต็มหน่อย กลับไปคณะเมื่อไหร่ กูจะพาไปฉลอง มึงไปกันไหม?”
“แน่นอน ไม่พลาด!” เอริคพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นเหมือนจะชนแก้วในจินตนาการกับเพื่อน
พายุก็เออออเห็นด้วย
“ได้ ๆ ไปดิ เผื่อคืนนี
