ฟิ้วววว~
เสียงลมเช้าพัดใบไม้ไหวแผ่วเบานอกหน้าต่าง บนเตียงกลางห้องนอนอบอุ่นของครอบครัวเล็ก ๆ แห่งนี้ เด็กชายวัยห้าขวบคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องหน้าทารกแรกเกิดที่หลับตาพริ้มอยู่ในเปลผ้า
อคิน จ้องน้องสาวตัวจิ๋วไม่วางตา เขาขยับปลายนิ้วแตะแก้มน้องเบา ๆ พลางหันไปถามพ่อที่กำลังพับผ้าอ้อมอยู่ไม่ไกล
อคินเสียงตื่นเต้น
“ปะป๊าฮะ…วันนี้ตั้งชื่อน้องได้หรือยังครับ? ผมอยากรู้แล้วว่าน้องชื่ออะไร!”
พายุยิ้ม แล้วเอียงคอถามลูกชาย
“แล้วอคินล่ะ อยากให้น้องชื่ออะไร?”
เด็กชายคิดอยู่แป๊บนึง ขมวดคิ้วเหมือนใช้สมองมาก
“ผมว่า…น้องต้องมีชื่อที่เวลาพูดแล้วอบอุ่น เหมือนนอนกอดกันในผ้าห่มตอนฝนตก!”
ทอฝันหัวเราะเบา ๆ ขณะอุ้มน้องขึ้นมาป้อนนม
“แม่ว่าคำนี้เหมาะกับชื่อที่เราคิดไว้เลยลูก”
พายุเดินมานั่งลงข้างเตียง มองลูกทั้งสองด้วยแววตาเปี่ยมรัก
“พ่อกับแม่ตกลงกันแล้วว่าน้องสาวของอคิน จะชื่อว่า…พาฝัน...พาฝันมาจากพายุกับทอฝัน
