“แผนซ่อนศพสำเร็จแล้วฮะ อาไท!”
ไทถึงกับสะดุ้ง รีบขยิบตาถี่ ๆ ให้หลานชายแล้วเอื้อมมือไปวางบนหัวเล็ก ๆ นั้นอย่างกลบเกลื่อน
“ชู่ววว! อาไทบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ศพ! แล้วก็อย่าไปพูดแบบนั้นหน้าหม่ามี้กับคุณยาย เข้าใจไหมครับ?”
“เข้าใจฮะ!” อคินตอบพร้อมพยักหน้าหงึก ๆ แล้วรีบวิ่งไปกอดแม่ที่กำลังเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าลาก
“หม่ามี้!”
“อคิน! หม่ามี้คิดถึงที่สุดเลยลูก” ทอฝันนั่งยอง ๆ แล้วกอดลูกแน่นก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่
ไทรีบเดินเข้าไปสมทบ พยายามไม่มองไปทางตู้เสื้อผ้า และตีเนียนแสร้งชวนคุยเพื่อไม่ให้ทอฝันหรือแม่ของเขาสงสัย
“แล้วนี่พี่เดินได้แล้วใช่ไหม เจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า?”
เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย แต่ตากลับเหลือบมองแวบ ๆ ไปทางห้อง
ทอฝันพยักหน้าช้า ๆ
“ก็เดินได้แล้วนะ แต่ยังเดินไกล ๆ ไม่ค่อยไหว แค่พาลูกเข้าบ้านยังเหนื่อยเลย…”
“อ๋อ…งั้นมีอะไรจากญี่ปุ่นมาฝากผมไหม?” ไทรีบเบี่ยงเรื่อง มือข้างหนึ่งเ
