ณ โซนนั่งพัก หน้าคาเฟ่ภายในห้าง
พายุยังคงนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แขนยาว ๆ พาดบนพนัก ก้มมองมือถืออย่างไร้จุดหมาย
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา
เอริคโพล่งขึ้นมาก่อนที่ไดม่อนจะพูด
“ไอ้พายุ มึงไปไข่เรี่ยราดไว้ที่ไหนเปล่าวะ?”
พายุเงยหน้า งง ๆ เป็นไก่ตาแตก
“ห๊ะ?”
จนกระทั่งไดม่อนเดินตามหลังมาสมทบ พูดต่อแบบติดตลก
“จริง ถามจริงเหอะ กูเห็นเด็กในโซนบ้านบอล หน้าคือเหมือนมึงตอนไปเรียนอนุบาลเป๊ะ!”
เอริคผสมโรง
“กูก็เจออีกคนตรงห้องน้ำเว้ย หน้าเหมือนมึงแบบหลุดออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสาร มึงไม่ได้ทำอะไรไว้กับใครแล้วลืมใช่ไหม?”
พายุถอนหายใจ ส่ายหัวช้า ๆ
“พวกมึงนี่ เพ้อเจ้อ… กูไม่มีลูก ไม่มีอะไรที่ไหนทั้งนั้น”
ไดม่อนยักคิ้ว แซวต่อ
“แน่นะ? หรือมึงโดนขโมยน้ำเชื้อในอดีตโดยไม่รู้ตัว?”
พายุหรี่ตาแล้วพูดเสียงนิ่ง ๆ
“มึงจะเอามุกหนังไซไฟมาเล่นกับกูเหรอ…”
เอริคหัวเราะ
“เออ ๆ ไม่ล้อแล้ว เด็ก
