ณ บ้านทอฝัน ช่วงบ่ายหลังฝนตก
เสียงฝนยังซา ๆ อยู่ภายนอก ม่านบางไหวเบา ๆ ตามแรงลม
ในห้องรับแขก น้ำหนึ่งกำลังอุ้มหลานชายตัวน้อยที่ร้องไห้ไม่หยุด แม้เวลาจะผ่านไปหลายสิบนาที
น้ำหนึ่งพูดน้ำเสียงอ่อนโยน
“โอ๋…ไม่ร้องนะลูก แม่ฝันเขาแค่ไปส่งเอกสาร เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว…นอนต่อนะคนเก่ง…”
น้องไทยืนก้มหน้ากวาดเศษกรอบรูปแตก ๆ ลงในถุงขยะ
บรรยากาศในบ้านเงียบกว่าปกติ มีเพียงเสียงนาฬิกา และเสียงร้องของเด็กทารกเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง…
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น กะทันหันจนทุกคนสะดุ้งเฮือก
น้ำหนึ่งรีบวางหลานลงในเปลเด็ก แล้วเดินตรงไปหยิบสาย
มือสั่นเล็กน้อยด้วยความไม่สบายใจ
“ฮัลโหล…บ้านอัศวเมฆาค่ะ”
ปลายสายเสียงเรียบ เคร่งขรึม
“ขออนุญาตแจ้งจากโรงพยาบาลกรุงเทพฯเชียงใหม่ค่ะ ขอเรียนแจ้งว่า…ขณะนี้คุณทอฝัน ฟ้าลดา ประสบอุบัติเหตุรถชน และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลด่วน…”
“…อะ…อะไรนะคะ?!?”
เสียงในสายยังคง
