อีกด้านหนึ่ง…
หลังจากกิจกรรมเดินป่าผ่านไปอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
ทุกกลุ่มกลับมารวมตัวกันที่ลานกิจกรรมทั้งที่มีเหงื่อโทรมกายแต่หัวใจเต็มไปด้วยความภูมิใจในความสำเร็จของแต่ละกลุ่ม
เสียงพูดคุยของรุ่นน้องยังคงดังก้อง ท่ามกลางแสงตะวันสุดท้ายของวัน
ในจังหวะที่ทุกคนเริ่มนั่งพักเหนื่อย รุ่นพี่หญิงคนหนึ่งในชุดเสื้อคณะวิศวะสีสด ยืนขึ้นตรงกลางลานพร้อมถือโทรโข่งในมือ
เสียงใส ๆ ของเธอดังกังวานพร้อมรอยยิ้มประจำตัว
“ฮัลโหลววววววว! ทุกคนนนน~ ได้ยินพี่เนโกะมั้ยค้าาา~!”
เสียงรุ่นน้องตอบกลับพร้อมกันแบบกลั้วหัวเราะ
“ได้ยินค่าาาา!”
“โอเค! พี่ขอเวลานิดนึงน้า จะพูดรวม ๆ ปิดกิจกรรมของวันนี้ค่ะ”
เธอหรี่ตาลงนิดหน่อย ยกโทรโข่งลง แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“วันนี้เหนื่อยกันมั้ยลูก~ เดินป่ากันจนขาแทบลากกันเลยใช่ม้า~ แต่ก็ต้องขอบคุณทุกกลุ่มมาก ๆ นะคะที่ตั้งใจร่วมกิจกรรมกันจนจบโดยไม่มีใคร
