ทันทีที่พายุเดินพ้นสายตา น้ำตาลที่เคยฉีกยิ้มหวานก็ลดริมฝีปากลง สีหน้าเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉียบ เงียบจนน่าขนลุก มือเรียวกำโทรศัพท์แน่น ดวงตาคู่นั้นมืดครึ้มเหมือนหมอกควันบาง ๆ ที่แฝงไว้ด้วยความคิดมากมาย
เธอเดินเลี่ยงมายังมุมเงียบของคณะ ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอัลบั้มภาพ มีรูปหนึ่งที่เธอแอบถ่าย “ทอฝัน” ขณะนั่งอยู่ที่ร้านโซระเมื่อคืน ภาพที่ถ่ายผ่านกระจกใส ภาพที่เธอแอบเห็นพอดีในตอนที่เดินเข้าไปกับ “พี่เตชินทร์”
น้ำตาลขบกรามแน่น เธอจำได้แม่นว่าแววตาทอฝันที่มองมาในวันนั้นไม่ใช่แค่มองผ่าน แต่มันคือการ “จับตา”
“ฉันรู้ว่าเธอเห็น…แล้วเธอก็จะต้องรู้ด้วยว่า ฉันก็เห็นเธอเหมือนกัน”
น้ำตาลพึมพำเบา ๆ ก่อนกดลบภาพออกจากมือถือของตัวเอง แล้วแตะไปที่แอปแชทลับที่ใช้ติดต่อกับกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งที่เคยเป็นคนจัดการเรื่องข่าวลือในมหาลัยได้แนบเนียนที่สุด
เธอพิมพ์สั้น ๆ
“มีงานนิดหน่อย อยากให้ช่วยดันข่าวเรื่อง ‘เด็กวิ
