“เฮ้อ… ให้มันได้อย่างนี้ แล้วฉันจะทำยังไงกับนายดีวะ”
ไทพึมพำอย่างเหนื่อยใจ พลางยืนเท้าสะเอวอยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน มองร่างชายแปลกหน้าที่ตอนนี้สลบเหมือดไปกับพื้นในท่าพิงโคนต้นไม้
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์จากด้านในบ้านดังขึ้นขัดจังหวะ
“โอ้ย…ใครโทรตอนนี้เนี่ย” ไทขมวดคิ้ว หันไปพูดกับเด็กชายข้างกาย
“รออาอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ อาไปรับโทรศัพท์ก่อน จะรีบออกมา เฝ้าไว้ดี ๆ นะ ถ้าเขาตื่นก็ตะโกนเรียกเลย”
“ฮะ!”
อคินยกมือขึ้นทำท่าระวังแถวอย่างขึงขัง
ไทผงกหัวรับ แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้หลานชายตัวเล็กเฝ้าผู้บุกรุก(?)ผู้ลึกลับตามลำพัง
อคินหันกลับมาสำรวจร่างของชายแปลกหน้าด้วยดวงตากลมใส เขาย่อตัวลงนั่งยอง ๆ จ้องหน้าลุงที่ยังสลบอยู่อย่างพิจารณา
“ทำไมหน้าคุณลุงดูคล้ายผมจังเลยฮะ…” เขาพึมพำเบา ๆ
จากนั้นนิ้วเล็ก ๆ ก็เอื้อมไปจิ้มแก้มชายคนนั้นเบา ๆ
“จิ้ม จิ้ม…นิ่มดีแฮะ”
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเบา ๆ
