2 ชั่วโมงผ่านไป หลังจากที่ดูแผลที่หัวของพายุเสร็จ โชคดีที่หัวไม่แตก สมองไม่ฝ่อ
ตอนนี้แสงแดดยามเย็นทอดตัวผ่านใบไม้พาดลงบนโต๊ะหินอ่อนที่เย็นเฉียบใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน รอบ ๆ ใบไม้ไหวเบา ๆ ตามแรงลม ทำให้บรรยากาศหลังบ้านเงียบสงบกว่าทุกครั้ง
พายุกับทอฝันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันโดยมีถ้วยน้ำอุ่นวางอยู่เบื้องหน้า ความเงียบอบอวลในอากาศจนคนที่นั่งอยู่รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นดังในอกตนเอง
พายุเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน เสียงของเขานุ่มลงกว่าทุกครั้ง
“ทอฝัน…ยังโกรธพายุอยู่ไหม”
หญิงสาวเงียบไปชั่วครู่ ก่อนส่ายหน้าเบา ๆ
“เรื่องในอดีต ฉันไม่โกรธแล้ว…ลืมมันไปจนหมดแล้วด้วยซ้ำ”
น้ำเสียงของเธอฟังดูมั่นคง แต่แววตายังสั่นคลอน
พายุเม้มปากแน่น หัวใจบีบรัด เขายังคงสบตาเธออย่างไม่ยอมผละ
“แล้วทำไมถึงได้หนีพายุไปล่ะ…แล้วมีลูกก็ไม่ยอมบอกกันอีก”
ทอฝันถอนหายใจยาว ก่อนก้มหน้าลงมองฝ่ามือตัวเองที่วางอยู่บนตัก
“ตอนนั้นก็โกร
