1 ปีผ่านไป ที่เชียงใหม่ บ้านของทอฝัน
สายลมเย็นพัดผ่านผ้าม่านโปร่งเบา ๆ กลิ่นฝนจาง ๆ หลังฤดูร้อนแตะผิวไม้ของบ้านไม้สองชั้นในตัวเมืองเชียงใหม่
น้องไท ที่ตอนนี้อายุสิบแปด ยืนอยู่ข้างเปลของ น้องอคิน ที่เพิ่งหัดเดินได้ไม่กี่ก้าว ใบหน้าของเขายังคงความเป็นวัยรุ่น แต่แววตาเปลี่ยนไปแล้วเต็มไปด้วยความเข้มแข็งที่โตเกินวัย
ติ้ด ติ้ด ติ้ด!
เสียงวีดีโอคอลดังขึ้น ไทรีบกดรับ ภาพของ น้ำหนึ่ง ปรากฏขึ้นมาบนจอมือถือ ด้านหลังคือห้องพักฟื้นที่เงียบสงบในโรงพยาบาลที่ญี่ปุ่น ซึ่งมีเตียงของทอฝันตั้งอยู่ข้างหน้าต่าง เธอนอนนิ่ง ดวงตาค่อย ๆ ลืมขึ้นมาได้บ้าง แม้ยังขยับตัวหรือพูดไม่ได้ แต่ทุกอย่างก็ถือเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่
น้ำหนึ่งยิ้มบาง ๆ
“สวัสดีครับลูกชาย แม่คิดถึงจังเลย”
ไทพยักหน้า ยิ้มตอบ
“คิดถึงเหมือนกันครับแม่…วันนี้ผมมีข่าวดีจะบอกแม่กับพี่ฝันด้วย”
เขาหันไปอุ้ม น้องอคิน ที่กำลังพยายามเกาะขอบเปลเพื่อยืนขึ้น
