"เราเป็นเพื่อนกัน ฉันเคยบอกไปแล้วนะ"
"แต่จอยไม่อยากเป็นแค่เพื่อนนี่นา ฮือออ"
"ขอโทษนะ แต่ระหว่างเรามันจบไปแล้ว"
"เพราะนังเด็กที่ชื่อริบบิ้นนั้นหรือเปล่า?!"
เขาไม่ตอบกลับได้แต่หอบร่างกำยำเข้าไปนั่งในบ้าน มือยังคงเป็นบาดแผลเนื่องจากชกดีกับต้นไม้ริมข้าง จอยไม่รู้จะทำยังไงเธอวิ่งออกไปทั้งน้ำตา สักพักเพื่อนสนิทอย่างริวก็ขับรถเข้ามา
"อาการมึงสาหัสถึงขั้นต่อยตีต้นไม้เลยเหรอวะ" ริวถาม "ชักจะหนักขึ้นทุกวันแล้วนะมึง"
"วันนี้กูเจอริบบิ้นด้วย"
"แล้วน้องมันว่ายังไง..ใจอ่อนหรือยัง"
"กูไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ แต่มันก็สมเหตุสมผลแล้ว ผู้ชายอย่างกูไม่สมควรให้ใครมารัก"
"ตอนเขาวิ่งตามแล้วไม่เห็นค่า พอเขาไม่เหลียวแล สภาพอย่างกับหมาถูกรถชน หึ"
นี่แหละที่เรียกว่าเพื่อนสนิท ไม่มีปลอบประโลมเน้นซ้ำเติม กันต์ถอนหายใจช่วงนี้เขานอนไม่ค่อยหลับ ส่วนโทรศัพท์ก็พังกำลังส่งซ่อม ไม่สามารถเข้าส่องโซเชียลของริบบิ้นมองกา
