บทที่11.วัยมหาวิทยาลัย |ยังโสด
1006 คำ
ริบบิ้นวนเวียนในชีวิตกันต์มาเกือบ3เดือน เขาต้องคอยแก้ปัญหาเมื่อตัวเล็กก่อ คอยด่าคอยสอน เรียกได้ว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอด
หน่วยกู้ภัย
"เป็นไงช่วงนี้ หงอยเลยสิ" รุ่นพี่ทัก "น้องริบบิ้นหายไปหลายวันแล้ว"
"เตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย"
"ทำเป็นรู้ดี ไหนบอกไม่สนใจ"
"ไม่ได้อยากสนใจ แต่แม่งส่งข้อความมารายงานตลอด ไม่อ่านก็โทรมา น่ารำคาญ"
"เอ่อ ตามตื๊อมึงขนาดนี้ รักจริงแน่ ฮ่าๆ"
กันต์ได้แต่ส่ายหน้า แม้จะรู้สึกเหงาไม่น้อยในช่วงเวลาที่ริบบิ้นหายไป ซึ่งตอนนี้เธอเตรียมตัวเข้ามามหาวิทยาลัย เพราะใกล้จะเปิดเทอมใหม่ จึงทำให้เวลาการพบเจอกันนั้นลดน้อยลง
เปิดเทอม
มหาวิทยาลัยเอกชน
"ดีใจจังที่ได้อยู่กับฝน" ริบบิ้นกอดเพื่อนสนิท "เสียดายไอ้แว่นมันสอบอีกคณะนึง"
"เราก็ดีใจเหมือนกันที่ได้อยู่กับริบบิ้น"
"รุ่นพี่ของเราจะใจดีไหมนะ"
"ไม่รู้สิ แต่เห็นว่าช่วงรับน้องเราต้องเจอศึกหนัก"
"เฮ้อออ อยากให้ผ่านช่วงนี้ไปไวๆ จัง"
"อย่าบอกนะว่าคิดถึงพี่กันต์"
ริบบิ้นพยักหน้ารับ เธอรู้สึกชีวิตไม่มีสีสัน หลังจากช่วงนี้ได้ห่างจากผู้ชายที่เธอชอบเป็นเวลาสักพัก เนื่องจากต้องเข้ารับน้องในช่วงมหาวิทยาลัย
ฝนเรียนคณะเดียว และ ได้อยู่ห้องเดียวกับริบบิ้นสมใจหมาย ส่วนเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเรียนอยู่อีกคณะหนึ่ง ก็ไม่เป็นอุปสรรคทั้งสามคนมักจะมาพบเจอกันใต้ต้นหูกวาง ทางด้านหลังตึกคณะบริหารธุรกิจเนื่องจากริบบิ้นเรียนอยู่คณะนี้
"แว่นเป็นไงบ้าง" ฝนถาม
"ก็ปกติ ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่เยอะเลย"
"อย่าลืมมาสอนการบ้านพวกเราด้วยนะ ได้เพื่อนใหม่แล้วห้ามลืมเพื่อนเก่าเด็ดขาดรู้ไหม"
"จะลืมเพื่อนที่รักทั้งสองคนได้ ฮ่าๆ"
"ถ้าลืมเมื่อไหร่จะให้ริบบิ้นไปตบกบาลถึงคณะเลย"
ทั้งหมดนั่งพูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยไม่สนสายตาที่จ้องมองมา ริบบิ้นโตเป็นสาวเธอหน้าตาสวยผิวพรรณดี ยิ่งได้สวมใส่ชุดนักศึกษารัดทรวดทรงองค์เอวยิ่งทำให้น่ามอง แม้ตอนนี้เธอจะยังรู้สึกเป็นเด็กอยู่ก็ตาม
เลิกเรียน
หน่วยกู้ภัย
ภาพไม่คุ้นชินทำให้ทุกคนจดจ้อง เมื่อริบบิ้นสาววัยมัธยมปลายก้าวเข้าสู่วัยมหาวิทยาลัยเต็มรูปแบบ เธอสวมชุดนักศึกษาเดินเข้ามายังหน่วยกู้ภัย พร้อมถือขนมนมเนยมาให้ทุกคนอย่างเช่นเคย
ในห้องพัก
"เอาขนมให้พวกของฉันเพื่อให้ได้เข้ามาในนี้อีกแล้วนะ" กันต์บ่นอุบอิบ "แล้วมาทำไม"
"ไม่เจอกันพักใหญ่ไม่คิดถึงหนูบ้างหรือไงคะ"
"ฉันจะคิดถึงเธอทำไม เหอะ เด็กดื้อ"
"หนูไม่ใช่เด็กดื้อสักหน่อย อีกอย่าง..ขนมที่หนูซื้อมาให้ก็เป็นเงินไปมหาวิทยาลัย หนูอดออมไม่ซื้ออะไรกิน เพื่อแบ่งเงินตรงนั้นมาเลยนะคะ แล้วหนูก็กำลังจะหางาน part time ทำด้วยล่ะ"
"อย่างเธอจะไปทำอะไรได้ หืมมม"
ทั้งคู่ยังคงโต้เถียงกันเป็นปกติ ในขณะที่กันต์กวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ดูท่าทางเด็กสาวที่ตามตื๊อเขาเริ่มโตขึ้นจริงๆ ริบบิ้นกินขนมเคี้ยวจนแก้มตุ่ย พูดพร่ำถึงการรับน้องวันนี้ ซึ่งกันต์ก็กำลังซ่อมแซมอุปกรณ์หมวกนิรภัยของตัวเอง
"ถามจริงๆ พี่ไม่คิดจะชอบหนูบ้างเหรอ"
"ไม่ชอบ ฉันบอกเธอรอบที่ร้อยแล้วนะ"
"หนูตามจีบพี่ตั้งหลายเดือน ชิ ทำไมถึงไม่ชอบหนูล่ะคะ ทั้งที่หนูมีดีทุกอย่าง"
"แยกให้ออกด้วยนะ ความรักกว่าความดีมันไม่เหมือนกัน คนดีใช่ว่าจะเป็นคนที่รัก บางครั้งคนที่รักก็อาจจะไม่ดีก็เป็นได้"
"แปลว่าต่อให้หนูจะดีหรือไม่ดี พี่กันต์ก็จะไม่ชอบหนูใช่ไหม ใช่ไหมคะ หนูอยากรู้คำตอบ"
เขาไม่ตอบกลับยังคงทำเฉไฉ ไม่นานเพื่อนสนิทอย่างริวก็เข้ามาพูดเกี่ยวกับการนัดหมายไปร้านเหล้าที่อยู่ไม่ไกล แน่นอนว่าริบบิ้นกลายเป็นธาตุอากาศจนเธอเคยชิน ตัวเล็กจำเป็นต้องเดินออกไปเงียบๆ ครั้งนี้เธอรู้สึกว่าความพยายามไร้ความหมาย เธอทนอยู่สร้างความหัวเราะ แม้จะปนความวุ่นวาย แต่เขากลับไม่เหลียวแลมองเธอแม้แต่ปลายหางตา
ร้านเหล้า
แกก
เสียงแก้วเหล้าของบรรดาชายหนุ่มเด็กช่างกระทบกันสังสรรค์เฮฮา ทั้งหมดดื่มด่ำบรรยากาศพร้อมกับแสงสีเสียงที่เป็นร้านขนาดเล็กประจำหมู่บ้าน แน่นอนว่ามีอีกหลายคนที่มาเที่ยวที่นี่กันอย่างคับคั่ง
ตึก ตึก ตึก
"ไอ้กันต์!" ริวสะกิด "น้องริบบิ้นมา"
"อย่าบอกนะว่าได้ยินมึงกับกูคุยกันแล้วตามมาหา"
"น้องชอบมึงจริงๆ นะนั่น"
"ตามทุกที่ขนาดนี้ก็ไม่ไหวหรอกนะ"
"เฮ้ยยย ใจเย็นก่อนไอ้กันต์"
"เดี๋ยวกูจัดการเอง"
คณะที่กันต์ลุกขึ้นจะอ้าปาก แต่เหนือความคาดหมาย ริบบิ้นไม่ชายตามองเขาแม้แต่น้อย เดินผ่านไปยังโต๊ะมุมพร้อมกับยกมือสั่งอาหารและ เครื่องดื่ม เป็นสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มอึ้ง แม้กระทั่งริวที่มองสถานการณ์อย่างคิ้วขมวด
วันนี้ริบบิ้นมาในชุดวาบหวิว เธอใส่สายเดียวเอวลอยพร้อมกับกระโปรงยีนส์ขาสั้น ผิวขาวต้องตาต้องใจทำให้หนุ่มทั้งร้านจ้องมองตาเป็นมัน สักพักก็มีชายอีกโต๊ะลุกขึ้นไปหาทักทายทำความรู้จัก
"มาคนเดียวหรือเปล่าครับคนสวย"
"ใช่ค่ะ หนูมาคนเดียว"
"พี่กับเพื่อนขอมานั่งเป็นเพื่อนด้วยได้ไหม"
"ได้สิคะ ตามสบายเลย"
"สวยขนาดนี้มีแฟนหรือยังครับ"
"ไม่มีแฟน ไม่มีคนคุย ยังโสดค่ะ"
- ผู้เขียน
