บทที่9. เมา |สองต่อสอง
997 คำ
อ๊วกกกก~
เป็นไปตามคาดเนื่องจากเขาอยู่ในอาการมึนเมา หลังจากออกมาจากซอกตึก ทำให้ชายหนุ่มอาเจียนอยู่ริมถังขยะ ปล่อยให้ตัวเล็กยืนแน่นิ่งอึ้งกับการกระทำที่เขารุกราน สักพักริบบิ้นก็รีบตั้งสติวิ่งไปลูบแผ่นหลังหนาปึกของกันต์ แม้เธอไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก แต่คงเพราะความชอบพอจึงทำให้มีอาการเขินอายเสียมากกว่า สักพักอาการของเขาก็ดีขึ้นมา
"พี่ดื่มเยอะเลยหรือคะ" ริบบิ้นเอ่ยถาม
"อืมมม ดื่มตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว"
"ผู้ชายทำไมชอบดื่มเหล้าจัง"
"พูดเหมือนเธอไม่เคยดื่ม"
"ไม่เคยหรอกค่ะมันไม่ดีต่อสุขภาพ"
"อย่างเธอเนี่ยนะ รักสุขภาพด้วยเหรอ แล้วมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกว่าตามหาฉันอีก"
ปลายตาแหลมคมพร้อมใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองสาวน้อยที่นั่งริมข้าง ทั้งคู่อยู่ด้วยกันริมฟุตบาท ซึ่งมีเก้าอี้ไม้ริมข้างถังขยะเอาไว้ให้ผู้สัญจรไปมาได้นั่งพักเหนื่อยผ่อนคลาย ริบบิ้นยื่นผ้าเช็ดหน้าที่เธอพกติดตัวให้
"หนูให้พี่ยืมเผื่อจะอ้วกเรี่ยราด" ริบบิ้นพูด
"ฉันดื่มเยอะไปหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า ออกมาจากบ้านผู้ปกครองทราบแล้วหรือยัง"
"หนูย่องออกมาค่ะแม่ไม่รู้"
"ให้ตายเถอะ! เธอนี่มันเด็กดื้อจริงๆ"
"ไหนๆ หนูก็มาแล้ว พี่กันต์ช่วยพาหนูเข้าไปด้านในได้ไหมคะ อยากรู้ว่ามันมีอะไรแล้วมันสนุกมากไหม ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงชอบมาเที่ยว"
เนื่องจากความมึนเมา อีกทั้งตัดความรำคาญ เขาจึงยอมพาสาวน้อยเข้าไปยังในคลับ ซึ่งมีเพื่อนฝูงมากมายเป็นผู้ชายรายล้อมโต๊ะ
เมื่อเพื่อนสนิทอย่างริวเห็นก็ตกใจรีบเข้ามาทักทาย
"น้องสายเปย์นี่เอง"
"สวัสดีค่ะพี่..."
"ฉันชื่อริว ไม่เจอกันแป๊บเดียวจำไม่ได้แล้วหรือไง ฮ่าๆ อ๋อออ หรือจำแต่ไอ้กันต์"
"หนูกำลังนึกอยู่ค่ะ แถมในนี้ยังเสียงดัง มีแต่แสงอะไรก็ไม่รู้วิบวับ ทำหนูเวียนหัวไปหมด"
"ไม่งั้นเขาจะเรียกคลับเหรอ"
เนื่องจากการพูดคุยสนิทสนม ทำให้กันต์ต้องเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างเร็ว ว่าไปรู้จักและเจอกับริบบิ้นตอนไหน เขาจึงอธิบายเรื่องที่ตัวเล็กนำเงินไปแจกจ่ายเพื่อตามหาตัวของเขาจนเจอ
"ที่หลังเธออย่าทำอะไรแบบนี้นะฉันไม่ชอบ" กันต์กระซิบพูดกับริบบิ้นเนื่องจากเสียงดัง
"หนูก็แค่อยากรู้จักพี่ให้มากขึ้นเท่านั้นเอง"
"ด้วยการนำเงินไปฟาดหัวใครต่อใคร เหอะ"
"หนูจะพยายามไม่ทำอีกนะคะ"
"อย่าแค่พยายามต้องทำให้ได้ด้วย"
ตัวเล็กพยักหน้ าสักพักก็จ้องมองชายหนุ่มรูปหล่ออย่างกันต์กระดกดื่มเหล้าอย่างไม่พัก เขาชนแก้วกับเหล่าเพื่อนกลุ่มสถาบัน ซึ่งเธอสั่งเพียงน้ำส้มมาดื่มกินเฝ้ามองดูสถานการณ์เท่านั้น
เพียงแค่อยู่ใกล้เขาหัวใจก็สั่น
อ๊วกกกก อ๊วกกกก
"พี่กันต์เมาหนักเลยนะคะทำยังไงดี" ริวประคองเพื่อนสนิทอย่างกันต์ออกมาหน้าร้าน "พี่ริวจะไปส่งพี่กันต์ที่บ้านหรือเปล่าคะ"
"ไปสิ ดีนะวันนี้พี่เอารถยนต์มา แล้วริบบิ้นจะกลับยังไง ให้พี่ไปส่งไหม"
"หนูคงต้องรอคุณแม่ไปทำงานถึงจะกลับบ้านได้ ประมาณเจ็ดโมงเช้า คุณแม่ถึงจะไปบริษัท"
"งั้นไปรออยู่ที่บ้านไอ้กันต์ก่อนแล้วกัน"
เนื่องจากสถานการณ์บังคับ ทำให้ริบบิ้นไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอหอบหิ้วแบกร่างใหญ่ช่วยพยุงแม้แต่จะทุ่นแรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่ด้านหลัง จากนั้นริวก็ขับเข้าไปยังหมู่บ้านแล้วเลี้ยวเข้าไปในซอยตัน จอดอยู่ที่รั้วบ้านสีขาวด้านนอกปลูกต้นไม้เอาไว้อย่างสวยงาม
"พี่กันต์อยู่บ้านกับใครหรือคะ" ริบบิ้นข้องใจเอ่ยถาม
"มันอยู่คนเดียว พ่อกับแม่มันอยู่ต่างจังหวัด ถูกส่งมาเรียนที่นี่ เนื่องจากลุงมันที่เป็นหัวหน้าหน่วยกู้ภัยก็อยู่ไม่ไกลกัน จะย้ายมาอยู่กับมันหรือไง ฮ่าๆ"
"เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่ถามดูเพื่อความเกรงใจ"
"ไม่ต้องห่วงหรอก อีกอย่างวันนี้มันเมา เธอปล้ำมาเลยก็ได้นะ จะได้มีผัวสมใจ"
"น..หนูเป็นผู้หญิงนะคะทำแบบนั้นไม่ดีหรอก"
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงเย้าแหย่ แต่ริบบิ้นก็หน้าแดงแจ๋ เธอเขินอายเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นใต้ซอกตึกนั้น จู่ๆ ความวูบวาบก็แล่นเข้าปะทะอย่างจัง หลังจากริวลากเพื่อนสนิทเข้าไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วอาบน้ำให้จนเสร็จ ก็แบกร่างของกันต์ที่นุ่งเพียงบ็อกเซอร์โยนทิ้งโซฟากลางบ้าน
"พรุ่งนี้ฉันต้องรีบไปช่วยพ่อยกของที่ตลาด เธอเฝ้ามันอยู่ที่นี่จนกว่ามันจะตื่น แล้วให้มันไปส่งบ้านก็แล้วกันนะ" ริวยืนบิดตรวจที่เมื่อย "ฉันกลับก่อน"
"ดะ เดี๋ยวค่ะ! ให้หนูอยู่กับผู้ชายสองต่อสองหรือคะ พี่กันต์เมามากด้วยนะคะ พะ พี่ริว" เสียงตะโกนตามหลัง แต่อีกฝ่ายไม่สนใจขับรถยนต์กลับบ้านในทันที คงเพราะมีอาการมึนเมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ริบบิ้นกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอมองร่างผู้ชายที่นอนแผ่ราบผิวขาวแถมมีซิกแพกแกร่งยั่วยวนสายตาอย่างจัง
ตึกตัก ตึกตัก หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ก่อนที่จะนั่งลงด้านบนเหนือหัวศีรษะของผู้ชายที่เธอชอบพอ มือน้อยเริ่มลูบเกลี่ยผมที่ปกคลุมคิ้วหนา ยังพึมพำของตัวเล็กพูดอย่างแผ่วเบา 'หล่อจัง'
- ผู้เขียน
