บทที่ 29
มารยา
“เป็นแฟนกับพี่นะพาย..”
เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง พะพายเลิกดิ้นตากลมโตเปล่งประกายทั้งที่ยังมีน้ำตาไหลคลอ เธอเงยหน้ามองต้าหมิงที่ก้มลงมาหาจากนั้นก็ต่างใช้สายตาสื่อความหมาย
“พี่หมิงอย่ามาล้อเล่นนะ พายไม่ชอบ”
“พี่ไม่ได้ล้อเล่นครับ พายเป็นแฟนกับพี่นะ..ได้มั้ย?”
ต้าหมิงจับมือบางมาจูบเบาๆ ก่อนใช้สายตาทรงเสน่ห์อ้อนวอนเธอในที ไล้นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกจากแก้มใสด้วยความอ่อนโยน
“พายบอกแล้วนะว่าถ้าไม่รักก็ให้ไปไกลๆ พี่หมิงอย่ามาแกล้ง” พะพายทำปากยื่นอย่างมีแง่งอนจนต้าหมิงขมวดคิ้วยุ่ง
..อะไรอีกวะ ขอเป็นแฟนแล้วก็ยังไม่ยอมอีก เอาไงต่อล่ะที่นี้..
“พายเป็นคนพิเศษที่สุดสำหรับพี่ แค่นี้พอที่จะทำให้พายยอมเป็นแฟนกับพี่ได้มั้ยครับ”
ว่าแล้วก็ก้มลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ และถอนออกช้าๆในเวลาต่อมา ตาเรียวเล็กจ้องไปยังตากลมโตด้วยแววปรารถนาลึกซึ้ง มือหนาก็ไล้ไปตามกรอบหน้าจิ้มลิ้มจนพะพายปากสั่นด้วยความ
