บทที่ 67
ครอบครัว
“โชคดีมากเลยนะที่พี่หมิงไปทัน ผู้หญิงอะไรใจร้ายมาก”
พะพายพูดกับน้ำหวานขณะมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล ส่วนต้าหมิงกับเตวินทร์แยกตัวไปคุยอีกห้องซึ่งเป็นห้องพักวีไอพีสำหรับญาติผู้ป่วย อยากตามไปด้วยแต่เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของเตวินทร์ที่เคร่งเครียด เธอจึงจำใจต้องอยู่เป็นเพื่อนน้ำหวาน
“ยังแอบคิดเลยว่าถ้าไม่มีพี่หมิง น้ำหวานจะถูกทำอะไรบ้าง” คนเจ็บนั่งอยู่บนเตียงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อนึกย้อนกลับไปเหตุการณ์วันนั้น
“น้ำหวานอย่าคิดถึงมันเลยลืมไปเถอะ มันผ่านไปแล้ว” พะพายเดินเข้ามาลูบหลังน้ำหวานเพื่อให้กำลังใจ
“พี่เตก็บอกน้ำหวานแบบนี้ ขอบใจพายนะที่มาเยี่ยม”
“ไว้น้ำหวานออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ เราค่อยปาร์ตี้กันดีมั้ย จะได้เมากันอีก” พะพายเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อไม่ให้อีกคนนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายอีก
“จะดีเหรอพายกลัวพี่เตดุ คราวก่อนพี่เตบ่นน้ำหวานหลายวันเลย”
“ไม่เป็นไร พี่เตไม่ว่
