ตอนที่ 33
“คนไข้หัวใจเต้นอ่อนมาก ดูเหมือนว่าร่างกายเธอจะต่อต้านการรักษา แล้วสภาพจิตใจที่บอบช้ำ บางทีหมอคิดว่าเธอ...อาจจะไม่พ้นคืนนี้” คำพูดของนายแพทย์เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของทั้งคู่อย่างจัง คุณลดาวัลย์ร้องไห้จนเป็นลม ส่วนสุดเขตกลับรู้สึกวูบโหว่งเหมือนมีใครเอาก้อนหินมาทุบศีรษะ
คนที่รออยู่ด้านนอกร้องไห้ตาม ๆ กัน มีก็แต่เด็กชายสถิตคุณที่ยังคงยิ้มเล่นหัวอย่างไม่รู้เรื่อง ว่าตัวเองนั้นอาจจะกำพร้าแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย
“เรื่องเป็นมายังไงตาเขต” คุณหญิงญาดาถามลูกชายอย่างโกรธจัด ท่านไม่ได้โกรธที่ได้สิริภัทรเป็นลูกสะใภ้ แต่ท่านโกรธที่ลูกชายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนปล่อยให้เรื่องบานปลายถึงขนาดนี้
“ผมขอโทษครับแม่...ผมกราบขอโทษน้าลดาด้วย” ชายหนุ่มก้มกราบคุณลดาวัลย์ที่นั่งนิ่งไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี มิน่าสิริภัทรถึงไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงพ่อของเด็กเลยสักครั้ง
“สำนึกได้ตอนนี้ ไม่สายไปเหรอคะ” แคเธอริน
