รุ่งเช้า อนันตาตื่นขึ้นมาแล้วต้องตกใจ เมื่อมองไปยังนาฬิกาซึ่งเป็นเวลาหกโมงสิบห้านาทีแล้ว เมื่อคืนเธอคงคิดอะไรมากไปหน่อย เช้านี้เลยตื่นสาย “เด็กๆ ตื่นสายแน่” เพราะถ้าไม่มีแม่ปลุก บางครั้งเด็กๆ ก็จะพากันนอนเพลิน อนันตารีบเปิดประตูห้อง แล้วติดกับอะไรบางอย่าง
“ใครเอาอะไรมาขวางหน้าห้อง ประตูเปิดไม่ได้”
“รอเดี๋ยวนะ พี่จะขยับโซฟาออกให้”
อนันตาเปิดประตูห้องออกมา เห็นชาคริตยืนอยู่ในชุดลำลอง เมื่อคืนเขากลับมาก่อนเธอจะเข้านอนไม่นาน ส่วนเด็กๆ เข้านอนไปแล้วจึงไม่รู้ว่าลุงของพวกแกกลับมา “เมื่อครู่โซฟามันขวางอยู่ ตาเลยเปิดประตูออกมาไม่ได้ ว่าแต่โซฟาอยู่หน้าห้องเด็กๆ มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงคะ”
ชาคริตไม่ได้บอกว่าใครบางคนทำตัวเป็นหมาฝรั่งหวงก้าง คงกลัวเขาจะแอบเข้าห้องอนันตาเลยไปลากโซฟาตัวยาวมานอนขวางลำ
อนันตาสอดส่ายสายตาหาใครบางคน ไม่เห็นเขาอยู่ในบ้านแล้ว เมื่อคืนเขาโดนเธอจัดการไม่ไว้หน้าแบบนั้นคงกลั
