“นี่คุณ”
“จะเชิญผมเข้าบ้านเหรอ หรือว่าอยากเลี้ยงข้าวตอบแทน” โคล์กดกระจกลงแล้วถาม
“โน” อนันตาตอบกลับเร็ว “ฉันจะมาบอกคุณว่าให้สั่งลูกน้องคุณมาขนถุงเสื้อผ้ากลับไปด้วย เสื้อผ้าที่คุณบอกว่าซื้อให้เลขาฯ น่ะจำได้ไหม”
“เลขาฯ ไหน” คนหล่อแสร้งทำหน้างง ยิ้มมุมปาก “ผมมีเลขาฯ คนเดียวคือเอ็ดเวิร์ด”
“อ้าว แล้วถุงเสื้อผ้าพวกนั้น ไหนคุณบอกซื้อให้เลขาฯ” อนันตาชักสีหน้าไม่พอใจ เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง
“ฉันพูดเหรอ”
“ใช่ คุณพูด”
“อืม ถ้างั้นฉันคงพูดผิดไป และในเมื่อตอนนี้มันอยู่ในบ้านเธอแล้วมันก็เป็นของเธอ ฉันอยากให้เธอแต่งตัวสวยๆ เวลาไปไหนมาไหนกับลูก ลูกจะได้ไม่อายใคร หรือถึงเธอจะปฏิเสธไม่อยากได้ ฉันก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใครอยู่ดี”
“ผู้หญิงของคุณมีตั้งเยอะ ก็เอาไปให้ใครสักคนสิ” อนันตาพูดไปแล้วก็รอฟังคำตอบ แต่เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วใช้ดวงตาสีน้ำตาลจ้องลึกมาที่เธอ จู่ๆ หัวใจดวงน้อยของอนันตาก็เต้นแรง
“ฉันไม่มีผ
