เธอไม่อยากเสียมารยาทมอง แต่ก็อดมองไม่ได้ เพราะเสียงของบริกรแข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่มีเงินก็ออกไป ที่นี่ไม่ได้แจกฟรี”
แต่คนคนนั้นก็ไม่ออกไป อนันตามองเห็นว่าเป็นผู้ชายตัวโต ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเก่าๆ กับกางเกงยีนส์ขาดๆ ดูมอซอ แต่ใบหน้าหล่อมาก
บริกรเสียงแข็งขึ้นอีก “ออกไปได้แล้ว จะได้ให้ลูกค้ามานั่ง” บริกรคนเดิมยังคงขับไล่
อนันตามองด้วยความสงสาร กำลังจะลุกขึ้นแต่เพื่อนที่มาด้วยกันจับมือเธอไว้
“จะไปไหนตา”
“ฉันจะไปถามเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาเป็นคนต่างชาติ อาจอยากได้ความช่วยเหลือ”
“อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ดูเสื้อผ้าสิ ไม่รู้ว่าเป็นคนข้างถนนหรือเปล่า ฝรั่งขี้นกเยอะแยะ แบบมาเที่ยวใช้เงินจนหมดไม่มีเงินติดตัวแล้วลักเล็กขโมยน้อยกลายเป็นโจรก็มีนะ อย่าไปยุ่งเลย” เพื่อนที่มาด้วยกันเตือนสติ
ขณะที่โคล์ยังนั่งนิ่งไม่ยอมขยับ เขาขบกรามแน่น อดทนต่อการหยามเกียรติแบบที่ไม่เคยต้องทนมาก่อน ปกติมีแต่คนม
