“ลงมาสิ เป็นตะคริวหรือเปล่า”
ปรัชญ์จอดรถใต้ร่มไม้ เขาลงมายืนบนพื้นทรายแต่คนซ้อนยังนั่งนิ่ง หน้าซีดๆ
“ช่วยเอาฉันลงที ฉันขาแข็งไปหมดแล้ว” ลินินเอ่ยเสียงแผ่ว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า กลัวก็ไม่บอก มาๆ ฉันจะช่วยอุ้มลง”
ปรัชญ์หัวเราะขำ รีบช่วยประคองลินินลงจากรถ หญิงสาวเซมากอดเขาไว้ ทำท่าเหมือนแข้งขาอ่อนแรง เขาจึงพาไปนั่งที่เก้าอี้ชายหาดใต้ร่มที่เปิดให้บริการนักท่องเที่ยว
“นั่งนี่ก่อน เดี๋ยวสั่งน้ำให้ดื่มนะ เอาน้ำอะไรดี” เขาเอ่ยถาม
“น้ำมะนาว เอาเปรี้ยวๆ นะ”
ลินินทำท่าผะอืดผะอมอีกรอบ ร้องหาเครื่องดื่มรสเปรี้ยวของโปรด หากไม่กลัวว่าปรัชญ์จะหมดสนุกคงไม่ตามเขามาตะลอนรอบเกาะแบบนี้หรอก
“กินน้ำมะนาวเยอะๆ ไม่กลัวท้องเสียเหรอ”
ปรัชญ์เอ่ยอย่างห่วงใย วันนี้ลินินดื่มน้ำมะนาวไปแก้มใหญ่แล้ว หากดื่มอีกแก้วจะทำให้ท้องเสียหรือเปล่า
“ไม่เป็นไรหรอก สั่งมาเถอะ” ลินินส่ายหน้า
ปรัชญ์กวักมือเรียกพนักงานมาสั่งเครื
