ลินินพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลย่างเข้าเดือนที่สองแล้ว ทุกวันที่ผ่านไปแสนยาวนานในความรู้สึกของเธอและ ปรัชญ์ นายแพทย์วัชระมาตรวจดูอาการทุกวัน ทำอัลตราซาวด์ตรวจดูความพัฒนาการของทารกในครรภ์เป็นระยะ ผ่านจากเดือนที่เจ็ดย่างเข้าเดือนที่แปดของการตั้งครรภ์ เข้าสู่ช่วงที่ทารกเริ่มเติบโตพ้นจุดอันตรายมาแล้ว ปรัชญ์มาเฝ้าดูแลอาการของลินินตลอดเวลา นอนเป็นเพื่อนเธอ คอยดูแลทั้งการทำความสะอาดเพราะเธอไม่สามารถลุกไปอาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัวได้เอง ทุกอย่างต้องทำบนเตียงห้ามลุกขึ้น ลินินเกรงใจนักที่ต้องกลายเป็นภาระให้เขามาดูแล
“ให้พยาบาลมาช่วยทำเถอะ นายไม่ต้องทำหรอก”
ลินินพยายามห้ามชายหนุ่มไม่ให้เขาทำอะไรให้ แต่ ปรัชญ์ไม่เคยยอม เขาขอให้พยาบาลสอนวิธีทำความสะอาด และดูแลเธอให้จนสามารถทำได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ได้รังเกียจแม้แต่การต้องเป็นคนเถกระโถนให้เธอ
“เรื่องแค่นี้เอง ฉันทำได้ ให้ฉันทำเถอะ”
เขาบอกเธอพร้อมรอ
