“ไม่เป็นไร ฉันนั่งรอข้างนอกนี่ก็ได้ ไม่อยากลุกแล้ว”
ลินินตอบ มือก็หยิบพายมะพร้าวมากินอย่างอร่อย เธอกับปรัชญ์เดินทางจากรีสอร์ตมาตั้งแต่ช่วงก่อนเที่ยง ปกติมาถึงเชียงใหม่ใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง แต่ปรัชญ์แวะพักมาตลอดทาง แถมยังขับรถช้าเพราะกลัวกระทบกระเทือนลูกในท้อง เลยทำให้มาถึงที่หมายช้าไปหลายชั่วโมง
“คุณป่าน ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ”
นางแววกับอาหมี่ พากันเก็บของเสร็จ ก็มาทักทายอดีตนายจ้าง สองสาวมองท้องป่องๆ ของลินินสายตามีทั้งความแปลกใจและความอยากรู้ แต่ไม่กล้าถามอะไรออกไป
“ป้าแววกับอาหมี่สบายดีนะคะ” ลินินทักทายตอบ
“ค่ะ ตั้งแต่มาช่วยงานที่ร้าน ก็ไม่ต้องไปรับจ้างรายวันอีก ทำงานที่นี่สนุกดีค่ะ เจอลูกค้าทุกวัน”
นางแววเอ่ยอย่างอารมณ์ดี สีหน้ามีความสุขกับงานที่ทำ อาหมี่เองก็ยิ้มแย้มแจ่มใส
“กี่เดือนแล้วคะ น้องในท้อง” อาหมี่อดถามไม่ได้
“หกเดือน แล้วจ้ะ”
ลินินตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม ไม่มีท่าทีรำค
