“น้ำมะนาวเปรี้ยวปรี๊ดตามสั่ง ได้แล้วครับคนสวย”
ลินินค่อยยิ้มออก รับแก้วน้ำมะนาวมาดื่มอย่างกระหายจนหมดแก้วในเวลาไม่นาน ปรัชญ์มองหญิงสาวแล้วนิ่วหน้า คุ้นๆ กับอาการแบบนี้ แต่ไม่ได้สงสัยอะไร คิดว่าเธอคงเมาเรือจนอยากดื่มน้ำเปรี้ยวๆ ให้หายเวียนศีรษะ
“อีกสักยี่สิบนาทีอาหารก็จะมา ฉันเร่งเขาแล้วนะ แต่ลูกค้าเยอะเลยต้องรอหน่อย”
“ไม่เป็นไรฉันรอได้ นายมาทะเลบ่อยไหม” ลินินพยักหน้ารับรู้ พลางชวนคุย
“ไม่ได้มานานมาก เท่าๆ กับอายุพี่ไม้ คิดถึงเจ้าพุงกลม ร่ำร้องอยากไปเที่ยวทะเลตั้งแต่พูดได้ แต่มัสไม่ยอมพาลูกไป ฉันจะพาไปก็ยุ่งกับงาน” ชายหนุ่มเอ่ยถึงหลานชาย
“พี่ไม้น่ารักมาก น่าเสียดายที่แกไม่ใช่ลูกของนาย” ลินินเอามือวางบนท้องอย่างเผลอไผล
“มัสเขารักพ่อของพี่ไม้มาก คุณกริชนั่นแหละพ่อพี่ไม้ตัวจริง เขามีอดีตกันมา ฉันเพิ่งรู้ความจริงไม่นานนี้เอง”
ปรัชญ์นึกถึงพ่อของหลานชายแล้วนึกหมั่นไส้ขึ้นมา ตั้งแต่กริ
