“ถ้าฉันจะทำอย่างนั้นจริงๆ มันก็สิทธิ์ของฉัน”
ลินินตอกกลับอย่างเหลืออด เขาหาเรื่องเธอได้น่าเกลียดที่สุด เอาส่วนของสมองคิดว่าเธอจะหาพ่อให้ลูก
“เธอไม่มีสิทธิ์ยกลูกฉันให้ใครเป็นพ่อ ไม่มีสิทธิ์ยกตัวเองให้ใครด้วย เพราะเธอเป็นของฉัน” ปรัชญ์อ้างสิทธิ์
“ฉันไม่ได้แต่งงานกับนาย อย่ามาอ้างสิทธิ์อันไม่ชอบธรรมอะไรเลย นายมันแค่ผู้ชายใจร้าย คนที่ใช้กำลังบังคับขืนใจฉัน บังคับให้ฉันตกเป็นทาสบำเรอของนาย เพื่อแก้แค้นแทนยายมัส”
ลินินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มองเขาอย่างเจ็บช้ำ เขาทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอรักเขาจึงอดทน จึงยอม แต่เขาก็ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาไม่รู้จบ
“โธ่... ป่าน ฉันขอโทษ ฉันยอมรับว่าฉันทำผิดต่อเธอ แต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว เธอไม่คิดจะยกโทษให้อภัยฉันบ้างเหรอ”
ปรัชญ์เอ่ยขอโทษ ลดท่าทีแข็งกร้าวมาเป็นอ้อนวอนสำนึกผิด น้ำตาของเธอทำให้เขาไม่กล้าอาละวาดใส่ เขารู้ว่าคนท้องอารมณ์แปรปรวนง่ายและยัง
