นอกรั้วบ้านร่างสูงโปร่งของปรัชญ์ ยืนมองเงาร่างของหญิงสาวผ่านหน้าต่างด้วยแววตาห่วงใย เขาตามเธอไปที่โรงพยาบาล เฝ้าดูอยู่ห่างๆ จนจักรภพกลับมาส่งเธอ เขาก็แอบซุ่มรออยู่นอกรั้ว อยากปีนเข้าไปหาแต่ก็กลัวเธอไล่เขาออกมา เมื่อเขาได้ทำร้ายเธอด้วยวาจาร้ายกาจ แสดงท่าทีเป็นปริปักษ์ต่อเธอยามเธอเข้าข้างมารดา
“ป่าน ฉันขอโทษ”
ปรัชญ์เอ่ยขอโทษผ่านสายลมไป เขายืนมองจนเห็นไฟในห้องดับลง ก็ตัดใจขับรถจากมา เขาต้องกลับไปทำงานต่อไม่สามารถลางานได้ แม้จะอยากดูแลเธอแค่ไหนแต่ภาระหน้าที่ ก็บังคับไม่ให้ทำตามใจตัวเองได้ รออีกไม่กี่วันเขาจะกลับมาหาเธออีกครั้ง ชายหนุ่มจากมาด้วยความรู้สึกเป็นกังวล
///
วันรุ่งขึ้นลินินไปหามัสลินที่โรงพยาบาลเพื่อขอเข้าเยี่ยม แต่ถูกกริชสามีของมัสลินขัดขวางไม่ให้เข้าพบภรรยา
“คุณรู้ไหมว่าแม่ของคุณโทรไปหามัส บอกว่าจะขออโหสิกรรม มัสเลยขอให้ผมพามาหา ผมไม่อยากเห็นหน้าแม่ของคุณเลยให้มัสเข้าไปคนเดี
