.“กลับยังไงครับ ด็อกเตอร์ลินิน” เขาเดินมาขวางหน้าเธอไว้
“เมาแล้วก็กลับไปพักเถอะค่ะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”
ลินินเดินหนี แต่ชายหนุ่มกลับตามมาจับข้อมือไว้ หญิงสาวสะบัดแขนไม่ยอมให้เขาแตะต้อง
“ให้เกียรติกันด้วยค่ะ”
เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชาเอ่ยเสียงเข้ม ด้วยมาดของด็อกเตอร์สาว ไม่ใช่ยายผ้าป่านลูกหนี้ที่ต้องสยบอยู่ใต้อาณัติของเขาอีกต่อไป ลินินไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างให้ปรัชญ์รังแก เธอหลุดมาจากวังวนแห่งความอดสูนั้นแล้ว จะไม่ให้เขาได้ทำแบบนั้นอีก
“หึ ผมลืมไปว่า เราไม่เคยสนิทสนม ไม่เคยใกล้ชิดกันแบบแนบเนื้อ แนบแน่นมาก่อน” ปรัชญ์เหยียดยิ้ม แกล้งเปรยขึ้น
“ฉันคือด็อกเตอร์ลินินไม่ใช่ยายผ้าป่าน ส่วนคุณคืออาจารย์ปรัชญ์ ไม่ใช่ไอ้หมาตลาด ใครเคยพูดอะไรไว้ก็จำคำพูดของตัวเองด้วย”
ลินินตอกย้ำถ้อยคำที่เขาเคยพูด เขาบอกเองว่าต่างคนต่างอยู่ ทำไมถึงตามมาตอแยเธอด้วย
“ใช่ ไอ้หมาตลาดมันก็เป็นได้แค่หมาที่ย
