มนัญชญารู้สึกแปลกออกไปที่ริคาโด้ไม่โทรศัพท์มาหาเธอเหมือนกับทุกวันแต่หญิงสาวก็รู้อยู่แล้วเพราะเขาบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
เช้าวันนี้เธอได้แค่ข้อความสั้นๆ จากคนรักที่ส่งมาให้ก่อนที่เธอจะออกไปทำงาน
“ผมรักคุณนะ คิดถึงมาก”
หญิงสาวอ่านข้อความของเขาแล้วยิ้มก่อนจะขับรถออกจากบ้าน
ตลอดทั้งวันมนัญชญายุ่งอยู่กับนักเรียนตัวน้อยจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานก็ขับรถตรงกับบ้าน
“เหนื่อยไหมลูก” คุณยายศรีนวลทักทายพร้อมกับยกเครื่องดื่มและขนมมาให้หลานสาว
“เหนื่อยค่ะคุณยายวันนี้มีชั่วโมงพละขิมก็เลยพาเด็กๆ มาออกกำลังกายกันที่สนามค่ะ แต่พอเห็นเด็กๆ หัวเราะอย่างสนุกสนานแล้วมันก็คุ้มกับความเหนื่อยค่ะ” เธอพูดพร้อมกับรับแก้วน้ำและจานขนมจากมือคุณยายมาถือไว้ก่อนจะเดินไปนั่งกลางห้องรับแขก
มนัญชญามองขนมในจานแล้วทำหน้าสงสัยเพราะมันไม่ใช่ขนมที่เธอซื้อมาหรือขนมที่คุณยายเคยทำให้ทานเลย
“คุณยายเอาขนมมาจากไหนคะ”
“วันนี้พ่อของหนู
