“เป็นเจ้าหรือจางชิงหลิน”
ฉินจิ้นเหอไม่ได้หวาดกลัวผีสาว เพียงแต่พระองค์ไม่อยากให้ผีสาวหายไป เพียงแต่ว่าวิญญาณควรจะจับต้องไม่ได้ และไม่ควรมีร่างกายอบอุ่นเช่นนี้
“ฝ่าบาทลุกขึ้นเถอะเพคะ พระวรกายฝ่าบาทหนักขนาดนี้ หม่อมฉันหายใจไม่ออก เดี๋ยวครั้งนี้ตายไปจริงๆ ฝ่าบาทจะต้องนอนคิดถึงหม่อมฉันอีกนะเพคะ”
ร่างกำยำรีบลุกขึ้นแล้วคว้าตะเกียงข้างพระแท่นมาสาดส่อง ใบหน้างดงามยามต้องแสงเทียนนวลปลั่งสุกใส
“คนหรือผี ต่อให้เป็นผีข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าออกจากตำหนักอีก”
ฉินจิ้นเหอรั้งร่างบอบบางที่โหยหาทุกลมหายใจเข้าออกมากกกอดแนบแน่น ได้กลิ่นหอมจางจากเนื้อนวลของนาง แต่ดวงตามังกรเหลือบไปเห็นบางอย่างในมือเรียวขาวผ่องของนางเข้าเสียก่อน
“นี่คือสิ่งใดกัน เทียบเชิญหรือ ว่าแต่ทำไมเจ้าต้องถือเข้ามาในห้องบรรทมของเราตอนนี้”
หลินหลินยิ้มทั้งสีหน้าแววตา “จะเรียกว่าเทียบเชิญก็ได้เพคะ แต่ในยุคสมัยของหม่อมฉัน สิ่งนี้เรียกว่าการ์
